Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

Een narcist kan je zolang provoceren en zelf rustig blijven (verborgen narcisme) dat je op een gegeven moment zo uitgelokt wordt om boos te worden. Na het ‘liefdesbombardering’ , had ik kleineren/vernederen op een zeer subtiele manier maar ook het neerhalen van mijn persoonlijkheden/mijn tremor te spotten, daarna begon ze ook al te provoceren op de telefoon, negeren, goed bedoelde opmerkingen neerhalen, en de stiltebehandeling maar wel zien dat ze het leest en nooit antwoorden, waar ikzelf op een gegeven moment erg boos ben geworden, het brak met kleine stukjes af waardoor ik somber werd tot een hevige depressie en erger, ik mezelf de schuld heb gegeven want ik wist niet ‘hoe & wat’ daarna kwam subtiel de ‘pauzes’ voorbij en kwam ze langs om leuke dingen te doen en mijn hulpvragen ook af te breken om mij daarna weer opzij te kunnen zetten, dit was een voorbode voor het devalueren, ze zij ‘even rustpauze nodig en na een maand belde ze ineens een andere hulpverlener op dat ze afstand nam, dat was het beging dat ze nooit meer over de vloer kwam en verdere lastercampagne (want ze had me eerder op scheve positie gezet bij andere hulpverlening) toen kwam nog de ‘breadcrumbs’ bellen met kopje koffie waar ze nooit voor is gekomen, idem dito kwam ze nooit voor een wederzijds gesprek maar sprak ze wel constant door ‘achter de rug om’ – aldus de hulpverleenster.

Inderdaad helaas een emotioneel-codependent kind geweest, altijd loyaal, je aanpassen maar nooit mijn waarde, ‘de ik’ mogen zijn, later op tienerleeftijd depressief geweest. Mijn vader heeft verborgen narcisme, meerderdeel meestal emotioneel/psychisch maar ook fysiek zoals op jonge leeftijd voor mijn tiende een keelgreep en met zijn vuist stompen toen ik de trucjes van vader voor rekenen niet oppikte, het heeft me juist slechter in rekenen gemaakt en zoveel minder zelfvertrouwen gegeven, bang voor vaders.

Nu later heel veel lichamelijke klachten, burn-out, veel stress binnenslijf, PMDD ontwikkeld en geen enkele therapie wilden ze aannemen, ben open geweest in brieven, heb familietherapie aangegeven, niets, geen sorry ook. Mijn moeder kwam nooit voor mij op. Mijn zus wordt nu ook narcistisch, het zou zoveel beter zijn om het web van narcisten beter in kaart te hebben en dat het ter kennis wordt genomen.

Zoals op al onze feestjes speelde zelfs bij onze huwelijksvoltrekking mijn vader het middelpunt. Toen de ambtenaar mijn man en mij getrouwd had nam mijn vader naadloos het woord van haar over en begon een hele verhandeling over het schilderij van een landschap dat achter hem in de trouwkamer hing. Vader had van dezelfde schilder een schilderij en wist veel te vertellen. Alle aanwezigen draaiden zich naar pa.
Daar sta je dan. Nog geen minuut getrouwd, verse bruidegom en bruid. Terwijl iedereen zich van je afkeert. Ik voelde me een joker op mijn eigen bruiloft. Sta je daar te wachten tot je vader is uitgepraat. Wat hij nooit is.
We hadden hem er nooit bij moeten vragen. Hij was al zo hatelijk toen ik hem over onze trouwplannen inlichtte. Hem vroeg wat hij ervan vond. Geen enkele blijheid, alleen bijtende woorden. Terwijl je hoopt dat je vader blij is dat je na alles weer een leuke man hebt gevonden(ik was weduwe).
Meedogenloos, dat is mijn narcistische vader altijd geweest.
Lang heb ik geprobeerd om te begrijpen hoe dat zo gekomen is met onze pa. Zijn moeder heeft hem en haar andere zoon heel slecht behandeld, Ze was een beest voor twee van haar zoons. Dus misschien ligt daar de kiem van mijn vader zijn kwaadaardig narcistische gedrag? Graag zou ik er eens met een psycholoog met verstand van narcisme over willen praten. Helaas zijn die op ons eiland niet te vinden. Je kunt hoogstens pillen krijgen om jezelf mee te verdoven maar die kant wil ik niet op.

“…het onbegrip van de buitenwereld! Dat is vaak ‘the second rape’ voor de slachtoffers.” staat in het stuk geschreven.
Precies zo voelt het: THE SECOND RAPE. Ja.
De oudste vriendin van wijlen mijn moeder en de zus van mijn vader had ik geprobeerd te vertellen wat onze vader jarenlang met ons heeft gedaan, bij mij tot rond mijn vijftigste. De psychische terreur, het sadisme, het geweld van mijn vader.
Al het verschrikkelijke waar hij jarenlang mee dreigde, de gestoorde dingen die hij deed.
Het had geen zin. Ontkenning en een niet te bevatten onverschilligheid kreeg ik terug. Mijn ‘shit’ hoefden ze niet zei mijn tante. De duistere taal die uit haar kwam leek op die van mijn vader. Dat had ik nog nooit meegemaakt met haar.
Het voelt als ’the second rape’ ja. Zij zijn de beschermers van de man die jarenlang dagelijks psychische terreur heeft uitgeoefend op mijn moeder, mijn zusje en mij. Bij mijn moeder en zusje zelfs tot hun dood.

Ik was ook genoodzaakt om PGB te moeten stoppen omdat ze gewoon niet meer over de vloer kwam en lang stilstond. wel nog een keer belde voor koffie maar niet kwam, enigszins afspraak plande (de kruimels), ik wou niet als fraudeur bestempeld worden dus ik moest wel stoppen. Ook andere hulpverlening (bemoeizorg) zeiden wel dat ze mij psychologisch verward maakte maar deden niets, sterker de ene hulpverleenster deed mee, ondanks dat ze opgefokte reactie tegen haar kreeg van de pleger, draaide ze langzaam de rug toe en ging ze mij ook negeren op uitingen waar ik uitlegde wat ik voelde en wat ik voor doel had.

Ik ben zelf boos geworden op een gegeven moment op de pleger. Mijn pleger was namelijk een hulpverleenster, die zowel mijn ouders waar ik kindermishandeling bij had en contact mee heb gebroken, zowel andere hulpverlening had misbruikt voor lastercampagne. Ik kon zelf niets meer zeggen (ze maakte mij dus echt monddood, geen enkel wederzijds gesprek) omdat ze mij had geblokkeerd op telefoon en mail negeerde maar zij ging dus wel ‘achter de rug om’ verder met valse beschuldigingen en het terugkaatsen dat ik niet goed ben, mensen geloofden mij niet en politie pakte ‘psychische mishandeling’ niet op, daardoor heb ik PTSS gekregen en uit zelfverdediging reactie zelf reviews geplaatst en daarna ook weer verwijderd, die heeft ze als smaad aangespannen. Rechter geloofde mij niet ondanks dat ik het gehele gaslighting heb uitgelegd, ik ben nu ook geïsoleerd geraakt en mensen die ik jarenlang kende zijn mij ook ineens gaan negeren, ik krijg zelfs streepjes toegeworpen, ze willen er enigszins niets van horen en sluiten hun ogen.

Ik ben er niet mee eens, ik vind juist dat ze minder praktijk moeten uitoefenen en meer communicatie en dit is weer te bureaucratie., we hebben al voldoende praktische krachten. Dit zegt echt totaal niets terwijl we ons moeten focussen op de mens zichzelf, niet commercieel theoretisch.

De minnaar is terug, ik ben Jose Fernando, mijn minnaar heeft het uitgemaakt met mij alleen omdat ze een andere man leuk vindt van wie ze zegt dat ze van houdt en het kan haar niet schelen hoe ik over haar denk. hou zo veel van haar gedurende drie dagen ik kon niet eten, toen mijn vriend me kwam bezoeken ik vertelde hem alles wat er was gebeurd hij zei me dat ik me geen zorgen moest maken dat mijn minnaar bij me terug zou komen toen belde hij dr Sacre en vertelde hem wat ik zei en hij zei tegen mijn vriend dat hij me de telefoon moest geven nadat we hadden gepraat en ik deed wat hij me vroeg te doen kun je geloven dat mijn geliefde die het uitmaakte terugkwam me om vergeving vragen en nu is ze blij met mij allemaal dankzij Dr Sacre

Neem ook contact op als je hulp nodig hebt sacretempleofpower@gmail.com bel of WhatsApp is privénummer +2349076034359

Dag Jim,
bedankt voor het inzicht wat je me hebt gegeven. Ik heb me wat verdiept in ambulatisering en ben de weg wat kwijt in de voordelen. Ik ze dan het volgende:

Bijna alleinstellingen in de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) krimpen qua gebouwen en klinieken. Ook het Zeeuwse Emergis sloot afdelingen in Kloetinge. Geheel tegen deze ontwikkeling in, breidt Zeeuwse Gronden, vanuit de basisplaats Terneuzen, juist uit. Zowel binnen als buiten Zeeland. Wat is het geheim en de visie van deze Zeeuwse instelling voor geestelijke gezondheidszorg?

Willen we dit geheim weten als GGZ instelling van de Zeeuwse gronden of denderen we door met onze opdracht in de arm om te voldoen wat anderen ook al deden in Nederland.

Door als GGZ organisatie minder in de eigen organisatie te kijken maar inderdaad met anderen en zoals je het het verwoord heb met meerdere kennis gebieden te willen samenwerken heb je de betere werkvorm gevonden om de mensen te helpen die een hulpvraag hebben. Nu zit de GGZ vast in het eigen denken, maar hoe kom je hieruit?

Mijn advies zou zijn, kijk nog eens goed waarom de Zeeuwse gronden dit voor elkaar krijgt en het gaat niet of in GGZ instelling het goed of fout doet. Het gaat erom dat wij samen onze krachten gebruiken voor de mensen die een hulpvraag hebben. Daar sta je voor.

Mijn groote probleem is wanneer vindt je dat het genoeg is.
En wat als je arts vindt dat je nog wel even kunt wachten met het beindigen van je leven?
Ik vindt het ontzettend moeilijk om daar een antwoord op te vinden.