Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

In welk jaar is dit ‘recente’ artikel geplaatst?

Even aansluitend op (diverse persoonlijkheidsstoornissen) Complex-trauma + narcisme is nog een nieuw begrip, wie dit heeft, heeft meestal al verkeerde misdiagnoses gehad of krijgt nog steeds misdiagnoses, De innerlijke conflicten en symptomen lijken op bepaalde andere aandoeningen, ook in combinatie met narcistisch misbruik is er nog onvoldoende kennis, je moet echt op zoek naar een erkend psycholoog/psychiater die ook het “narcistisch slachtoffer syndroom (zoals mij)’ herkent en erkend. De omgeving kunnen ook vaak klakkeloos elkaar aannemen (ook hulpverlening, huisarts, artsen etc) zonder dat ze zelf kijken naar het plaatje, zo wordt het slachtoffer steeds emotioneler, onzekerder, verdrietiger en steeds weer een depressie creëren en eenzamer en labiel, verwarrend en boos kan ook. Soms is zelf de dader al weg (in mijn geval) maar heeft diegene de omgeving zo beschadigd dat er nog altijd schade is na zoveel jaar, netwerk wordt afgebroken door de pleger en de manipulatie die geweest is druist door in zorginstanties, huisarts omdat die elke keer weer hetzelfde aannemen en psychische/emotionele mishandeling nog niet begrepen wordt, ontkenning/geen erkenning brengt ook steeds weer uitputting.

De beschermers en de flying monkeys van de narcist zie ik als medeverkrachters. In mijn geval dus de broer en zus van mijn vader en ook haar zachtaardige slappe man. De vriendinnen van wijlen mijn moeder. Wijlen mijn moeder zelf ook, die het nooit voor haar dochters opnam. Als je bij haar kwam omdat pa vies of eng deed, dan ging mijn moeder naar hem toe, sprak hem erop aan waarop pa haar vertelde dat het niet waar was. Met dat bericht kwam onze moeder dan bij ons terug. Dat pa zei dat het niet waar was. Dan was de kous af en ging haar leven weer zijn gewone gangetje.
Het is moeilijk om na vijftig jaar onder dat soort mensen te hebben geleden nog een normaal leven op te bouwen. Mij lukt het niet.

@DeeDee. Het slachtoffer van de narcist laat het niet toe wat de narcist doet. Simpelweg omdat je helemaal niet begrijpt waar je in zit. Je niet begrijpt wat hij doet. Je voelt wel dat er ergens wat niet klopt, maar je weet niet was het is, Je denkt dat je zelf fouten maakt en dat de narcist op jouw fouten reageert. Tot je op een gegeven moment doorhebt dat de narcist niet goed wijs is. Dat hij jou kapot wil hebben. Pas dan begin je te zien. Al snap je nog niet hoe het nou zit. Waarom hij het nou doet.
Bij mij ging het lampje pas branden toen op internet de narcist beschreven werd. Dat was pas rond mijn vijftigste. Per ongeluk stuitte ik op die beschrijving. Herkenning herkenning en herkenning. Alle informatie zoog ik op en eindelijk wist ik waarin ik vanaf mijn kleine kindertijd in gezeten had.

MIjn moeder kwam ook nooit voor ons op. Ze was wel een ontzettend lieve vrouw maar koos altijd partij voor mijn vader als wij in de penarie zaten door hem. Eigenlijk was zij een medemisbruiker. Maar dat zie ik pas sinds kort. Mijn zusje werd ook vreselijk getreiterd door mijn vader. Niets wat ze deed was goed en hij heeft haar tot haar vroegtijdige dood(39) getreiterd. Zelfs toen ze in het ziekenhuis lag en later in het verpleegtehuis mishandelde hij haar nog.
Ik was de zondebok van kleins af aan. Bij mijn vader en zijn familie. We hebben geen leven gehad. Ik was blij dat mijn zusje dood was, dat ze van zijn getreiter af was. Door hem heeft ze ook nooit een relatie kunnen krijgen omdat vader haar ‘verloofde’ speelde. Er was geen ruimte voor een ander. Ze heeft me wel eens wanhopig gevraagd of dat anders kon, en toen heb ik haar gezegd dat het mogelijk moest zijn, maar het mocht niet zo zijn. Ik kon haar niet helpen, was machteloos.
Tot haar dood is ze gevangene van mijn narcistische vader gebleven.

En ja, ik vind nog te vaak dat behandelaars, psychologen, hulpverleners je meer schade brengen dan echt hulp, juist omdat ze de context overstappen, dus negeren en dat brengt je alleen maar weer meer verdriet, trauma, onbegrip etc, als hulp zelf al ‘ongezond handelen’ en de mens niet wil horen in context, waar zijn wij dan als mensheid met ons verhaal, al ons context/pijn/mishandeling. Het ligt niet alleen maar aan bezuinigingen en protocollen, het is ook dat wij als samenleving meer narcistisch zijn geworden, elk mens verdient om ‘gehoord te worden’ in elk tempo, persoonlijkheid. Het is ook hoe goed je zelf echt voor de mens staat, eerlijk zijn is ook inleven in de mens, lezen als je het niet begrijpt, ze hebben geen enkel keer gevraagd naar de omgeving, onmacht, en hoe het zich afspeelde, geen enkel begrip, wel heel zakelijk wordt het dan.

Kennis: Meegemaakt helaas in het psychische hulp (GGZ & Bemoeizorg) dat helaas mensen 1: niet assertief zijn of zelf bezig zijn met ‘ongezond handelen’ tevens dus de stiltebehandeling en niet voldoende ruimte geven aan langzaam herstellen, er wordt hier ook onvoldoende op gereageerd als je hier een klacht over maakt. Ze weten niet hoe erg ‘negeren’ weer stress veroorzaakt en trauma-response vanwege de overlapping van psychische/emotionele mishandeling. Er wordt niet voldoende gedaan aan ‘positieve stimulans’ voorzichtig & rekening houden met ‘rouw’ & verdere verwerking.

Een narcist kan je zolang provoceren en zelf rustig blijven (verborgen narcisme) dat je op een gegeven moment zo uitgelokt wordt om boos te worden. Na het ‘liefdesbombardering’ , had ik kleineren/vernederen op een zeer subtiele manier maar ook het neerhalen van mijn persoonlijkheden/mijn tremor te spotten, daarna begon ze ook al te provoceren op de telefoon, negeren, goed bedoelde opmerkingen neerhalen, en de stiltebehandeling maar wel zien dat ze het leest en nooit antwoorden, waar ikzelf op een gegeven moment erg boos ben geworden, het brak met kleine stukjes af waardoor ik somber werd tot een hevige depressie en erger, ik mezelf de schuld heb gegeven want ik wist niet ‘hoe & wat’ daarna kwam subtiel de ‘pauzes’ voorbij en kwam ze langs om leuke dingen te doen en mijn hulpvragen ook af te breken om mij daarna weer opzij te kunnen zetten, dit was een voorbode voor het devalueren, ze zij ‘even rustpauze nodig en na een maand belde ze ineens een andere hulpverlener op dat ze afstand nam, dat was het beging dat ze nooit meer over de vloer kwam en verdere lastercampagne (want ze had me eerder op scheve positie gezet bij andere hulpverlening) toen kwam nog de ‘breadcrumbs’ bellen met kopje koffie waar ze nooit voor is gekomen, idem dito kwam ze nooit voor een wederzijds gesprek maar sprak ze wel constant door ‘achter de rug om’ – aldus de hulpverleenster.

Inderdaad helaas een emotioneel-codependent kind geweest, altijd loyaal, je aanpassen maar nooit mijn waarde, ‘de ik’ mogen zijn, later op tienerleeftijd depressief geweest. Mijn vader heeft verborgen narcisme, meerderdeel meestal emotioneel/psychisch maar ook fysiek zoals op jonge leeftijd voor mijn tiende een keelgreep en met zijn vuist stompen toen ik de trucjes van vader voor rekenen niet oppikte, het heeft me juist slechter in rekenen gemaakt en zoveel minder zelfvertrouwen gegeven, bang voor vaders.

Nu later heel veel lichamelijke klachten, burn-out, veel stress binnenslijf, PMDD ontwikkeld en geen enkele therapie wilden ze aannemen, ben open geweest in brieven, heb familietherapie aangegeven, niets, geen sorry ook. Mijn moeder kwam nooit voor mij op. Mijn zus wordt nu ook narcistisch, het zou zoveel beter zijn om het web van narcisten beter in kaart te hebben en dat het ter kennis wordt genomen.

Zoals op al onze feestjes speelde zelfs bij onze huwelijksvoltrekking mijn vader het middelpunt. Toen de ambtenaar mijn man en mij getrouwd had nam mijn vader naadloos het woord van haar over en begon een hele verhandeling over het schilderij van een landschap dat achter hem in de trouwkamer hing. Vader had van dezelfde schilder een schilderij en wist veel te vertellen. Alle aanwezigen draaiden zich naar pa.
Daar sta je dan. Nog geen minuut getrouwd, verse bruidegom en bruid. Terwijl iedereen zich van je afkeert. Ik voelde me een joker op mijn eigen bruiloft. Sta je daar te wachten tot je vader is uitgepraat. Wat hij nooit is.
We hadden hem er nooit bij moeten vragen. Hij was al zo hatelijk toen ik hem over onze trouwplannen inlichtte. Hem vroeg wat hij ervan vond. Geen enkele blijheid, alleen bijtende woorden. Terwijl je hoopt dat je vader blij is dat je na alles weer een leuke man hebt gevonden(ik was weduwe).
Meedogenloos, dat is mijn narcistische vader altijd geweest.
Lang heb ik geprobeerd om te begrijpen hoe dat zo gekomen is met onze pa. Zijn moeder heeft hem en haar andere zoon heel slecht behandeld, Ze was een beest voor twee van haar zoons. Dus misschien ligt daar de kiem van mijn vader zijn kwaadaardig narcistische gedrag? Graag zou ik er eens met een psycholoog met verstand van narcisme over willen praten. Helaas zijn die op ons eiland niet te vinden. Je kunt hoogstens pillen krijgen om jezelf mee te verdoven maar die kant wil ik niet op.