Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

Dankjewel voor dit artikel. Zelf slachtoffer (zondebok) en krijg nog weinig begrip. Vooral juist het emotionele misbruik heeft meer tijd nodig en langzaam opbouwen is hier een pré.

Dat heb je weer prachtig verwoord!

Bezuinigingen op de geestelijke zorg is een spirituele doodvonnis. Het weghalen van opvang om tot rust te kunnen komen en de last van je schouders te kunnen halen idem dito. Mensen komen in de knel en moeten wachten, dat maakt de symptomen erger. Buren bellen politie en dat geeft opnieuw ‘overweldiging en schuldgevoelens of beelden in hoofd vanwege dat het een gevoel kan geven als ’tegen je zijn’ dit veroorzaakt dus ook meer kans op stress en opleving en ben dus echt tegen dat er zo makkelijk wordt gedaan met dat de politie dit op het bordje krijgt. Dat zou alleen moeten bij zwaardere psychoses en schizofrenie etc.

Ik ben het niet eens met ‘narcistische mensen’ overigens want die zoeken vaak geen hulp maar kan juist ook verborgen zijn, helaas lopen we daarmee achter. Die kunnen veel schade aanrichten aan andere mensen.

Zelf te maken gehad met ‘zelfmoordgedachten door mishandeling’ politie aan deur is te overheersend en schrikbarend, tevens wordt er niet rekening gehouden met dat de buren dit zien en hier over oordelen, zich terugtrekken jegens jouw als persoon want ‘voor de zekerheid vermijden’ dit zet je buiten de maatschappij.

Ik woon naast iemand van Veilig Thuis. Ze is knettergek. Zo iemand helpt andere mensen, maar zorgt zelf voor hinderlijke overlast. Een echt betweter, roddeltante en een viswijf.

Zou echt mooi zijn! Op naar weer ‘de mens’ en niet alleen gedragsanalyse maar ook dieper zoals de opvoeding en wie je als kind bent geweest in doen & laten.

Opgegroeid ermee. zelfde hier en wel degelijk een monster. Achter gesloten deuren. Zelfs dingen neerhalen van jaren terug en het is echt niet dat ze dit niet weten. Jaren brieven geschreven met het fysiek geweld en echt geen sorry en geen therapie en zelfs geen familietherapie. Moeders heeft Stockholm syndroom, andere kinderen worden ‘gebruikt als gereedschap en alle familie eromheen die je (de zondebok) labiel schetsen als jong kind want je bent bang geworden voor vaders die lichamelijk geweld erbij doet, 1 op 1 en verborgen en jouw als jong kind de schuld in de schoenen schuift, dit gebruikt in woorden om je neer te halen in het leven wat vordert. Jawel het zijn wel monsters.’

Gevolg is complex trauma/PTSS. Chronische spanning. Angsten. Migraine-aanvallen. . En niet te vergeten al van jongs af ‘codependentie’ als overlevingsmechanisme.

Ben hier helemaal mee eens. Vooral ook zie ik het gevaar van de labels en jonge kinderen, soms hebben die gewoon een late ontwikkeling. Maar als een jong kind dan al autisme opgeplakt krijgt bij wijze, gaan ouders daar naar handelen en het kind is loyaal aan ouders en kopieert en luistert naar dat gedrag. Zelf ook eens benoemt geen label te willen hebben.

Het is ook zozeer dat dit inderdaad stigmatiserend werkt maar ook anderen of diegene zelf maakt er misbruik van en creëert ongelijkheid.

Eens met: ines bruins, en ook gewoon cognitief zonder met die labels.

Mooi!

Mooi geschreven vanuit je eigen ervaring met de hulpverlening ben je zeer waardevol ook al kun je niet al je idealen verwezenlijken. Goede praktische hulp is van groot belang. Met interesse gelezen.

O wat herkenbaar. Ik zit zelf in een echtscheiding verwikkeld na bijna 50 jaar huwelijk. Wat had ik graag eerder over het bestaan en de kenmerken van Narcisme gehoord en gelezen. Het is zo geslepen de situatie waarin je zit. En de opmerkingen “je had hem moeten aanpakken”, “je had weg moeten gaan”. Ik heb ze allemaal gehoord, en wat doen die beschuldigingen ook pijn. Ik zeg wel eens dat ik littekens op m’n rug heb van de zware tas met beschuldigingen, en die tas is vol. En dan komen de opmerkingen en onbegrip van de omgeving nog bij. Ach ja, die kunnen er ook nog wel bij. Men begrijpt het gewoon niet hoe je verstrikt bent geraakt in de situatie. In mijn geval, mijn man was chauffeur en dus hele weken weg. Ik werkte in de zorg en was dus ook regelmatig in het weekend aan het werk. Misschien dat het daardoor ook zo lang heeft gesudderd. Verstandelijk weet je uiteindelijk na vele jaren ellende wel dat het geen normale gezonde relatie is, maar de angst van het opstappen uit de relatie, wetende wat voor wraakacties er achter weg komen houd je tegen. Je verlegd ook steeds de grens en past je aan, want het zou allemaal aan jou liggen. En dat heb ik ook jaren geloofd. Ik moest me aanpassen, niet dat dat wat oplost, want het was nooit goed genoeg wat je deed. Er kwamen altijd weer nieuwe beschuldigingen en verwijten. Beloftes…, ik heb er zakken vol van, er is er nooit eentje waar gemaakt. En als ik hem er op aan sprak kwam dat natuurlijk door mijn gedrag. Als ik maar sus of zo deed…. En je gaat het geloven ook, je wordt gewoon gehersenspoeld. Je krijgt ook lichamelijke klachten en burn-outs, en uiteindelijk kom je ook bij de GGZ terecht. Dat heeft mede ogen wel geopend dat het niet aan mij lag. Dat mijn man hoogstwaarschijnlijk wel een “rugzakje” had, maar ja zolang hij zich niet liet onderzoeken….. En zo is dan het kringetje rond, want een narcist laat zichzelf niet onderzoeken, die vind zichzelf perfect. Niet dat die verder veel voor me konden doen helaas. Alleen het advies dat ik toch moest overwegen de relatie te beëindigen. Dat was natuurlijk ook wel zo, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.
En toen kwam het pensioen er aan, toen kwamen de problemen helemaal aan de oppervlakte, en had ik eindelijk met behulp van m’n kinderen en een bevriend stel de moed om op te stappen. En inderdaad de wraakacties zijn niet uit gebleven. Ik ben er nog lang niet, maar ik heb A gezegd, B C D en het hele alfabet aan wraak zal nog komen. Hij heeft al gedreigd me het leven zuur te maken zolang hij leeft.