Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

Ongeloofelij, mogelijke, let wel mogelijke oorzaak gevonden, en dat heeft dan weer te maken met alzheimer, ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn, en met ontstekingen, die ik eigenlijk niet heb? niet voel?, het zo niet ervaar, bij mij zit alles gewoon heel erg vast, ik had in mijn jeugd ws niet zoveel turnoefeningen moeten doen, of niet zoveel meten fietsen, of weet ikwat, daarna ben ik yoga gaan doen, vreemd genoeg kan ik nog wel de ingewikkeldste yoga oefeningen, maar simpel dingen zoals een brief open maken niet meer, of praten, probeer maar eens uit te leggen waarom je niet wil praten, terwijl je helemaal niet wil praten, das erg frustrerend en mensen begrijpen, onthouden, het toch niet, met mij gaat het prima, zolang ik maar geen afspraken heb, en men eigen tempo kan leven, maar dan vinden mensen weer dat je je afzondert, nou dan moet je dat weer gaan uitleggen, ik ben der klaar mee, met het hele fibromyalgie gebeure, wat nu trouwens weer eens andere naam heeft gekregen, fms, met gesubsidieerde wegsites, die elitair, ondersteuning aanbieden, moet je eerst een of ander nieuw device kopen, om toegang te krijgen tot de ”lotgenotenkring, terwijl we echt allemaal belasting betalen, officiële wegsite fibromyalgie nederland, heb je dus niks aan

Er is nooit een goede reden voor agressief gedrag richting iemand die jou komt helpen….

Nee, agressie is niet goed. Maar helpen? Dat gebeurt in dit systeem niet. Mensen worden niet gehoord. De hulpverleners hebben zelf forse problemen, die ze op hun clienten botvieren. Misschien is dat waar je eens naar moet kijken. En niet betere aangiftes.

Ex is inmiddels uit beeld. Rechter gaf mij gelijk en schoof de hulpverlening opzij. Maar door mijn trauma (ik deed nooit mijn kind kwaad!) kwamen ze weer terug. Nu komt de hulpverlening weer met iets leuks. “Je vader en jij hebben allebei je eigen waarheid. Er zijn geen feiten. Jullie moeten elkaars waarheid respecteren”./”Iemand slaat me, of niet. Bedreigt mijn kind, of niet. Dat is feitelijk waar, of niet.”/”Jaa….nou….ik heb moeite met het woord feitelijk. Als ik hier groen zie, zie jij misschien blauw, dat is allebei goed.”/”:Iemand slaat me, of niet. Dit is onzin”..

Vervolgens wordt weer gedreigd door de hulpverlening. Want ik spreek tegen. En gebeurt er niets om mijn kind te helpen. Ik ben al lang weer aan het werk. Wordt daar als empathisch, open en goed functionerend omschreven. Maar mijn kind krijg ik niet terug. Terwijl hij nooit officieel uithuisgeplaatst is.

Al 13 jaar richt de sociale hulpverlening nu dramatische vernieling aan in ons leven. 13 jaar. Mijn kind en ik worden soms bewust kapotgemaakt, omdat ik overal mijn mond open doe om hem te beschermen – en daarbij tegen deze mensen in ga.

Ik ben nooit agressief geweest naar hen.

Maar als ik na 13 jaar gedwongen toekijken hoe mijn kind en ik kapot mishandeld worden….en nergens gehoor vinden, omdat ze het altijd beter weten….een keer uit zou vallen tegen een hulpverlener? of zelfs een klap geven, omdat ze mijn kind mishandelen?

Dat zou niet goed zijn. Maar ik zou meteen in dit lijstje terecht komen. Zonder uitleg waarom mensen in ons disfunctionele hulpverleningssysteem soms agressief worden. Dan mis je de helft van het verhaal.

Ik zou het wat genuanceerder verwoorden. Maar mijn kind en ik hadden een goed leven samen. Alles op orde. Gezond, goede band, ik kon de zorg goed aan. Hij ontwikkelde zich goed. Baan op universitair niveau, goed salaris. Sterk sociaal netwerk. Leuke creche.

Mijn ex kwam vanaf het begin alleen af en toe langs. Hij had mijn kind niet erkend en geen omgangsregeling. Ik gunde mijn kind en mijn ex elkaar zo. Maar hij mishandelde en bedreigde mij. Toen hij ook mijn pasgeboren baby sadistisch begon te behandelen, en dreigde te zullen ontvoeren naar zijn moederland, met concrete plannen – alles aantoonbaar…. was het genoeg. Ik verbrak het contact.

Een heel leger aan hulpverleners draafde ons leven binnen. Ik had daar toen nog vertrouwen in en haalde ze binnen.

De Raad en Jeugdzorg erbij. Dat mijn ex mij hoogzwanger van de bank sleurde en met mijn buik tegen een muur douwde om seks te krijgen…en dat hij concrete plannen voor femicide en ontvoering had? Dat was geen probleem. Zorgzame man, schreef Jeugdzorg. Dat ik mijn kind daartegen beschermde? Een bedreiging voor de ontwikkeling van het kind. Jaren ots. Terreur van de hele jeugdbescherming.

Kind tegen hem beschermd. Zelf zo kapot dat mijn kind door mijn ouders in huis was genomen. Dat ik thuis ook mishandeld ben, en nog wordt, en mijn zoon ook. En dat ik misschien daarom wel een mishandelende man uitkoos. Dat vinden de sociale hulpverleners geen punt. Dat ik zo panisch bang gemaakt wordt dat ik niet functioneer….’dát is het probleem. En de reden dat ik mijn kind niet terug krijg. Want ja, “je bent niet stabiel”. Nee, mijn kind wordt bedreigd,

Ik zou het wat genuanceerder verwoorden. Maar mijn kind en ik hadden een goed leven samen. Alles op orde. Gezond, goede band, ik kon de zorg goed aan. Hij ontwikkelde zich goed. Baan op universitair niveau, goed salaris. Sterk sociaal netwerk. Leuke creche.

Mijn ex kwam vanaf het begin alleen af en toe langs. Hij had mijn kind niet erkend en geen omgangsregeling. Ik gunde mijn kind en mijn ex elkaar zo. Maar hij mishandelde en bedreigde mij. Toen hij ook mijn pasgeboren baby sadistisch begon te behandelen, en dreigde te zullen ontvoeren naar zijn moederland, met concrete plannen – alles aantoonbaar…. was het genoeg. Ik verbrak het contact.

Een heel leger aan hulpverleners draafde ons leven binnen. Ik had daar toen nog vertrouwen in en haalde ze binnen.

De Raad en Jeugdzorg erbij. Dat mijn ex mij hoogzwanger van de bank sleurde en met mijn buik tegen een muur douwde om seks te krijgen…en dat hij concrete plannen voor femicide en ontvoering had? Dat was geen probleem. Zorgzame man, schreef Jeugdzorg. Dat ik mijn kind daartegen beschermde? Een bedreiging voor de ontwikkeling van het kind. Jaren ots. Terreur van de hele jeugdbescherming.

Kind tegen hem beschermd. Zelf zo kapot dat mijn kind door mijn ouders in huis was genomen. Dat ik thuis ook mishandeld ben, en nog wordt, en mijn zoon ook. En dat ik misschien daarom wel een mishandelende man uitkoos. Dat vinden de sociale hulpverleners geen punt. Dat ik zo panisch bang gemaakt wordt dat ik niet functioneer….’dát is het probleem. En de reden dat ik mijn kind niet terug krijg. Want ja, “je bent niet stabiel”. Nee, mijn kind wordt bedreigd, mevrouw.

Tja…
Ik herken dit wel hierboven beschreven…
Mijn moeder en ik gingen ieder jaar op vakantie buitenland europa zomers..
tussen 1976 en 1984…
In 1983 ging t al fout gedeeltelijk in Engeland…
Maar in 1984 had ze (on-) bewust haar medicatie vergeten…
Na de 3e dag ging t fout…
Zat ze inmekaar gekropen als een bang muisje in de hoek van de hotelkamer…
Heb ik als 14 jarige die haar al 3 keer had zien opgnomen zien worden… dus was ondertussen wel wat gewend en ervarings deskundigen… wat haar toestand(en) betreft….
Holland international hostess moeten aanspreken en meegenomen en laten zien wat er aan de hand was…
Zij heeft ervoor gezorgd dat repatriering op gang kwam.
Ons ma kreeg 2 deskundigen op bezoek vanuit NL die haar medicijnen toedienden… om rustig te worden en minder angstig.
Vervolgens met Taxi direct terug naar malaga airport vliegtuig in na 3 uurtjes geland op schiphol en hebben ze haar bij RVA in Den Bosch afgezet bij haar behandelaars..
Ik werd gelijk met dezelfde taxi naar huis gereden…
Tja…
ik had heel Europa gezien… maar kon nog geen ei koken, bakken danwel macaroni… dat heb ik toen geleerd…beetje…
Dag erna kwamen mensen die mij als gezin al eerder 2 keer hadden opgevangen halen… om dus bij hun weer te eten slapen etc… familie Harmsen.
Die gingen naar geboekt huisje eigendom van Gasunie werkgever toe in Ommen…
Van Spanje naar Ommen… fietsvakantie..
Maar goed toen dat voorbij was na 2 weken mocht ons ma weer bezoek hebben…
Ik langs… tja.. precies zo daas als de 1e 2 keren van opnamens, medicaties en langzaam aan weer landend op 2 pootjes…
Na 8 weken was ze weer thuis….
Tja… ze was toen 54 en nooit meer energiek, krachtig, arrogant of vol met levenslust en avonturen drang geweest…
Die klap deed haar voorgoed in een soort zombie veranderen…met niet al te veel hoogte en dieptepunten…
t was wat t was…
Zij had al heel wat meegemaakt voor dat ik geboren was aan tegenslagen… in t leven.
Daarvan had ze de grootste knauwen van onverwerkt verdriet gehad.
Ze is uiteindelijk 84 geworden…
op een flatje en een pensioentje/uitkerinkje…
Zat weinig leven nog in.
Ik heb haar iedere week bezocht tot aan haar dood…
T was wat die zomer 1984…
Werd er zelf ook niet vrolijker van… stond erbij en keek ernaar…
Ik haar maar in dr waarden gelaten en met rust… ben met mn 19 vertrokken…
Complex, moeilijk leven…
van crisis kinderen jaren 30 tot bange/stress oorlogsjaren 40, tot dat er nix was in de jaren 50… naar Australie toe wat ook nix was begin jaren 60… tot repatriëring NL met de boot toen nog en vervolgens oudste zoon verliezen met auto ongeluk recht voor dr deur… ipv aantal straten verderop… dan nog keihard gaan werken… wnat er was werk genoeg in de jaren 60 en dan echtscheiding begin jaren 70…
Teveel hooi op dr vork genomen en teveel negativieteit moeten ondergaan…leiden tot dit…
Stress is niet goed voor mensen…
die vakanties waren afleiding, vluchtgedrag.. net zoals die medicatie van RVA/GGZ danwel anderen mensen kiezen voor andere oplossing ala escapisme zoals drank en drugs… wat ook tot vicieuze cirkel en vroege dood leid.

Uiteindelijk mijn conclusie:
mensen zijn raar…
met of zonder macht, geld, status…
na zoveel rondjes rond die brandende bol iets verderop
met zn allen.
Zoals Koko de gorilla zei net voor zijn dood: mensen zijn gek.

“Zo snel als de narcist in je leven verscheen, zal hij in elk geval niet vertrekken, uitzonderingen daar gelaten.”

Ik heb hem verlaten. De zoveelste afspraak begon hij zich onderuit te wiebelen….. Ik appte hem: ‘Ik weet wat je bent, en ik wil niks meer met je te maken hebben’

En het bleef stil. Eng stil. Ik verving de sloten en ben een tijdje hypervigilant geweest, nog steeds een unheimlich gevoel. Komt hij terug? Staat hij ineens aan de deur? Kindjes verboden open te doen, we zijn nog steeds niet echt vrij. Komt die hoover, of komt die niet?

Wat mij heel erg heeft geholpen en ook veel erkenning en herkenning heeft gegeven zijn de video’s op YouTube van HG Tudor. Hij is zelf narcist en beschrijft feilloos wat me overkomen is. Zo veel herkenning, zo helend. Het is geen psycholoog of arts, hij is zelfbewust narcist. Ik moest er even aan wennen maar hij heeft me het laatste zetje gegeven:
“When you know, you go. You get out and you stay out”

De politie zei tegen mij, toen ik ze belde met mijn verhaal: Wij kunnen niet optreden tegen iemand die er nu eenmaal andere normen en waarden op na houdt. Iedereen mag zijn leven leven op zijn eigen manier. Bent u geslagen of bedreigd? Nee? Fijne middag mevrouw….

Het honger en verzadigingsmechanisme is uit balans. en hebt vanzelf geen honger meer en eet dan kleine beetjes en zit snel vol. Het eten gaat traag en niet zo vlot. Veel rust autonomie en zelfcompassiie en slapen en uitgebalanceerde voeding. Vroeger hadden ze ook wel eens mandometers waar in je een bepaalde gewogen hoeveelheid op moest eten binnen zo veel tijd Bij een tunnelvisie zien ze iemand net als persoon en mens maar meer als een ziekte en pakken de autonomie af

Kan je RA en fibromyalgie tegelijk hebben?