Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

Deedee, ik herken wat je zegt over het nog iets te verwerken hebben.
Als je het als een spiegel gaat zien, kun je veel over jezelf leren.
Dat je bijvoorbeeld nog iets mag helen op het gebied van eigenwaarde, zelfliefde opbouwen, angsten onderzoeken en overwinnen, enzovoorts.
Waarvoor je ook terug moet gaan naar je jeugd, daar ligt de daadwerkelijke oorsprong.
Zo kan er een interessante zoektocht ontstaan in jezelf die jou alleen maar sterker zal maken.

Goed beschreven en weer een stukje erkenning voor wie dit meemaakt.

Ik wilde na mijn narcistische relatie ook álles gaan begrijpen en lees en schrijf er nog steeds heel veel over.
Hoe meer inzicht je krijgt in hoe zo’n stoornis werkt, hoe beter je het gedrag kunt plaatsen en de mist optrekt.
Zo kun je je er steeds meer van losmaken.

Ook jaren later kun je nog emotionele wonden en blokkades bij jezelf ontdekken die je mag gaan helen, is mijn ervaring.
Dat bleek de oorzaak te zijn waarom ik op bepaalde gebieden nog wel eens vastliep.
De nasleep kan lang duren, maar herstellen is zeker mogelijk.

Zo bijzonder dat er , in weliswaar andere vorm, teruggegrepen wordt naar wat men vroeger al wist en toepaste. Psychiatrische ziekenhuizen in de prachtige, natuurlijke omgeving van bossen en duinen.

Hallo Bianca,

als ervaringsdeskundige van narcistische mishandeling lees ik wel eens vaker rond op internet en zo kwam ik hier ook terecht. Ik ben het met veel eens wat je schrijft, maar struikel wel over wat je schrijft over ‘emotioneel codependent ontwikkeld’, product van je gezinssituatie en dan vooral het stuk daarna: “Je bent gewend geraakt om je aan te passen, met je gedrag situaties positief tegemoet te komen. Ook zonder dat je je ervan bewust bent, kruipen er vriendschappen en relaties in je leven met dezelfde eigenschappen als de toxische ouder. ” Ik weet niet hoe ik het precies moet interpreteren, maar vraag me af of je daarmee bedoelt dat je jeugd een oorzaak is dat je daarna met narcistische partners van doen hebt gekregen? Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar als dat wel is vind ik het een benadering die onterecht het zoeklicht op jou zet ipv op de narcist. Hij of zij weet bij de eerste ontmoeting in een nanoseconde je empathie te detecteren, maar ook andere zaken als pijn en verdriet. Veel slachtoffers vertellen ook dat een narcist opdook vlak na een scheiding, een ziekte, een overlijden van een dierbare etc., waarbij kwetsbaarheden en normale menselijke behoeften bloot komen te liggen, waardoor je als mens uit balans bent. Hier maakt een narcist gruwelijk misbruik van. Een combinatie van empathie en pijn en verdriet zijn een feest voor de narcist. Hier zit ruimte om te manipuleren en te gaslighten. Een narcist zal ook altijd je oude pijn weten te vinden en je hier op raken.
Ik word er altijd een beetje verdrietig van als er bij het slachtoffer wordt gezocht naar een oorzaak die bij heeft gedragen aan de mishandeling. Iets wat het gros van de hulpverlening ook nog altijd doet; je hebt een laag zelfbeeld, je hebt een relatieverslaving, je hebt zelf een stoornis of wat ze ook maar kunnen bedenken. De jeugd wordt dan ook vaak genoemd, terwijl er toch ook veel slachtoffers zijn, die helemaal niet uit een narcistisch gezin komen en een prima jeugd hebben gehad. Gelukkig komt er heel langzaam wel verandering, hoe moeizaam ook.. Het ligt niet aan het slachtoffer die van alles zou missen of mankeren, de oorzaak van de mishandeling ligt bij de stoornis van de narcist.
Nogmaals, ik weet niet of je het zo bedoelt. Het prikkelde mij en daarom reageerde ik.

Begin oktober 2020 Corona gehad. Het is nu bijna mei. Ik heb mijn geur en reukvermogen nog niet terug. Alles “ruikt” hetzelfde; een beetje een combinatie van shampoo, terpentine en een weeïge lucht. Ik proef ook niets. Of ik nu prei, witlof, broccoli of bloemkool eet; alles smaakt hetzelfde.
Wel proef ik zout, zuur, bitter en zoet. Ook pittig “voel” ik. Logisch denk ik, aangezien die smaken op de tong zitten en niet met de geur papillen te maken hebben.

Ik hoop dat het terugkeert. Ik vind het link, want ik proef bijvoorbeeld niet of iets nu niet meer goed is.

Sterkte aan iedereen die hier last van heeft!
Groetjes,
Jan

Ben vlak na Pasen positief getest op corona, begon met milde klachten, maar daarna hevige verkoudheid gehad.
Hierdoor ben ik mijn reuk en smaak kwijt geraakt. Mijn schoonzusje heeft ook corona gehad en was heel erg ziek, zij had alleen geen smaak meer. Wat zij een aantal dagen lang heeft gegeten waren rode besjes. Ik heb dat nu ook al een aantal dagen gedaan en ik moet zeggen dat mijn smaak al enigszins terug aan het komen is. Ook ruik ik elke dag aan allerlei oliën, zoals lavendel, eucalyptus en rozen en moet zeggen dat mijn reukvermogen licht verbetert. Mijn broer heeft drie maanden geen reuk gehad, maar daarna herstelde het volledig en zo ken ik wel meer mensen die na een paar maanden hun reuk en smaak volledig terug gekregen hebben. Vooral blijven trainen met smaak ook, rustig eten en je best doen iets te proeven (probeer anders in gedachten voor te stellen hoe het eigenlijk zou moeten smaken, dat doe ik nu steeds). Mijn smaak is nog wel vervormd, maar heb er vertrouwen in dat het goedkomt. Sterkte voor iedereen en hopelijk helpt de tip van de rode besjes voor heel veel mensen om in ieder geval wat meer smaaksensatie te krijgen.

Lees ook: Gebrek aan saamhorigheidsgevoel lijkt belangrijke factor bij ‘Zoom-vermoeidheid’ | ggz.nl

Twee kijven twee schuld is in een narcistische relatie misschien niet waar. Maar wat ik wel heb gemerkt bij de personen die in de ban komen van een narcist is dat zij nog wel iets te verwerken hebben. Zij laten dit wel toe. Sterke mensen maar wel.pleasers ….oorzaak begint vaak al in de jeugd en teruggaan hoe je bent opgevoed, ontwikkeld, welke rol je had thuis en op school etc is erg goed om erachter te komen waarom wij dit gedrag toelaten en al.onze grenzen voorbij gaan. Terwijl we echt wel van binnen voelen dat het niet klopt…angst om te verliezen…of.mij lukt dit wel zijn voor mij belangrijke zinnen die ik had.

Wat kan ik doen om een afspraak te krijgen.

Er is, hier gelukkig iets minder dan in de Verenigde Staten, een diepgeworteld wantrouwen tegen arme mensen. Die zullen wel lui zijn, of dom, denken de meer gefortuneerden. Tegelijkertijd blijkt uit andere onderzoeken steeds weer dat mensen die het voor de wind gaat dat veel vaker aan hun eigen inzet toeschrijven dan bijvoorbeeld een stabiel gezinsleven of een startkapitaal van de ouders. Dus IK ben rijk omdat ik hard werk en JIJ bent arm omdat je lui bent. Maar wie arm is kan nooit investeren, zelfs niet op kleine schaal. Wie geen geld heeft om een aanbieding van 20 WC-rollen van omgerekend 25 cent per stuk te kopen voor 5 euro, koopt dan voor 1 euro twee rollen en betaalt dus twee keer meer per rol. Hetzelfde kan gelden voor bijvoorbeeld wasmiddel. Dat tikt aan. Een vriezer kan ook zo’n geldbesparing zijn om dat die je in staat stelt groter en dus voordeliger in te kopen, maar die kost ook geld en stroom. Twee simpele voorbeelden van de manier waarop arm zijn best veel geld kan kosten.

Steeds weer blijkt uit die experimenten dan maar een klein deel van de ontvangers ‘het er van neemt’ door minder uren te gaan werken. En dan nog is dat betwistbaar, want werken aan kunst, muziek, een boek of mantelzorg verlenen is ook waardevol. Maar de geestelijke rust stelt ontvangers vaak in staat om zaken op orde te brengen, te investeren in opleiding (of zelfstudie/zelfverbetering zoals leren koken) en uiteindelijk verder te komen. Die mensen gaan meer verdienen en zo komt (een deel van) het UBI weer terug als extra inkomstenbelasting (en een enorme besparing op allerlei zorg en uitkeringen, plus de controles daarop). En voor de rijken die het krijgen geldt dat zeker: die leveren het overgrote deel van het bedrag dat ze niet nodig hebben weer in via de belasting. Het wordt tijd voor een UBI. Wie het niet wil, mag het altijd nog afwijzen.