Ervaringsverhalen | Dik voelen

27 dec Ervaringsverhalen | Dik voelen

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

Dik voelen

“Ik voel me gewoon dik.” 

Een zin waar zoveel emotie achter zit. Ik heb bijna al mijn vriendinnen wel eens horen zeggen dat ze zich dik voelen. Vaak stond dit symbool voor een opgeblazen gevoel, menstruatie of een avond flink genieten van snacks. Maar de zin “Ik voel me dik” betekende uit de mond van mij als eetstoornispatiënt iets heel anders.

Achteraf gezien kon ik me denk ik onmogelijk dik voelen. In mijn anorexia was ik zo zwak dat mijn lichaam eigenlijk onmogelijk nog iets kon voelen behalve pure uitputting. In mijn boulimia ging ik zo all the way dat ik enkel kon slapen, eten, overgeven, poepen of knock-out gaan. Er was 1 ding waar mijn eetstoornis absoluut geen ruimte voor gaf en dat was voelen.

Toch voelde ik me vaak dik. Dat ene woordje simplificeerde alle emoties, gedachten en herinneringen waar ik geen woorden voor had. Als ik boos was voelde ik me dik, als ik verdrietig was voelde ik me dik. Schuld, schaamte en zelfs blijheid verwoorde ik door te zeggen dat ik me dik voelde. Dik zijn is een ontzettend naar gevoel, alles wat ik ben voelde teveel en zat in de weg. Eén ding is echter ontzettend fijn en veilig aan je dik voelen, ik kon er wat aan doen.

Talloze gevaarlijke diëten, afslankpillen en destructieve handelingen heb ik uitgevoerd om me maar niet meer te dik te voelen. Vaak werkte het tijdelijk, een kilo minder op de weegschaal gaf mij een kick en het besef dat ik ergens goed in was. Maar altijd liep ik uiteindelijk tegen barrières op als mijn lichaam niet snel genoeg afviel of mijn gewicht op een plateau kwam. Wat ik ook deed, nooit voelde ik me zoals ik me graag wilde voelen.

Op mijn absolute dieptepunt voelde ik niks meer, mijn gehoor viel weg, lopen was onmogelijk en ook mijn zicht was wazig. Zelfs toen, op het randje van de dood, voelde ik me nog dik. Alsof dat het enige constante gevoel was waar energie voor was.

Uiteraard werd er ingegrepen en toen, op een middag, nadat ik twee weken onder dwang had gegeten, voelde ik naast ‘dik’ ook opeens weer een sterke behoefte om naar buiten te gaan. Ik wankelde naar de deur en nam plaats op een houten bank in de binnentuin. Daar voelde ik voor het eerst in maanden weer de warmte van de zon op mijn huid. Een ervaring die zo positief was tegenover het constante gevoel van dik zijn.

Dat is voor mij het omslagpunt geweest in mijn wens om te herstellen van mijn eetstoornis. Als ik terugkijk op die periode weet ik niet of ik het nog een dag langer had overleefd als er niet ingegrepen was. De warme zonnestralen op mijn huid drongen minimaal binnen omdat het stemmetje van mijn eetstoornis zo sterk was, maar ik besefte dat dit stemmetje door zou gaan met schreeuwen tot ik in mijn grafkist lag.

Toch neem ik dat stemmetje niks kwalijk en als ze nu zo af en toe om het hoekje komt kijken ben ik niet boos. Mijn eetstoornis heeft mij geholpen met gevoelens om te gaan, gevoelens die ik stapje voor stapje heb geleerd te omarmen. Mezelf dik voelen was niets meer en niets minder dan het onvermogen om mijn gevoelens een naam te kunnen geven. Om mijn emoties uit te durven spreken. Dik voelen stond voor mij gelijk aan het onvermogen om ruimte in te nemen.

Eetstoornissen gaan vaak niet over eten of gewicht. Het eten of niet eten is een manier om met bepaalde pijnpunten om te gaan waar geen woorden voor te vinden zijn. Een gezond eetpatroon is wel belangrijk om die pijnpunten onder ogen te komen en te omarmen. Hier geldt niet het motto stapje voor stapje, maar hapje voor hapje.