Ervaringsverhalen | Eenzame kerst

19 dec Ervaringsverhalen | Eenzame kerst

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

Eenzame kerst

Om mij heen is iedereen met elkaar aan het kletsen, grapjes aan het maken of liedjes aan het zingen. Ik staar over de lange tafel voor mij uit terwijl de geur van het gourmetten mijn neus binnendringt. De geur van eenzaamheid.

Jarenlang voelde ik een enorme angst zodra de feestdagen er weer aankwamen. Naast de keuze bij welke familie ik de kerstdagen doorbreng, de angst om mensen teleur te stellen en het gevoel meedragen dat ik buiten de boot val, was ik ook ontzettend bang voor het eten zelf. Jarenlang was het al een enorme overwinning als ik 3 gezonde maaltijden per dag kon eten. Met kerst dacht ik dat mensen van mij verwachtten dat ik deelnam aan een grote schranspartij.

Met al deze angsten en ingevulde gedachtes schoof ik aan tafel. Ik probeerde niet te laten merken dat ik het vet van mijn eten afdepte met een servet en tussen de maaltijden door stilletjes mijn eten uitspuugde in het toilet. Als iedereen in lachen uitbarstte was dat mijn cue om een gemaakte lach op te zetten en als ik in de avond eindelijk naar bed kon, barstte ik in tranen uit.

De afgelopen jaren heb ik besloten om met kerst geen formele plannen te maken, geen moeten. Last-minute besloot ik of ik ergens aanschoof of niet. Als er een dresscode was dan kwam ik sowieso niet omdat het voor mij niet aansloot bij mijn humeur. Ik sprak met mensen af om in een jeans/joggingbroek en foute kersttrui gewoon te chillen. Geen vreetpartij maar samen genieten van een normale maaltijd. Mijn eetstoornis hoofd kon simpelweg geen overzicht houden als er teveel hapjes, onbekende producten en producten die door anderen bereid waren op tafel stonden. Door een simpel AVG’tje te eten en een lekker toetje als uitdaging van de dag had ik toch een fijne kerst.

Kerst degraderen tot een doodnormale dag waarop we collectief vrij hebben is sowieso ontzettend helpend voor mij geweest. In het weekend moet ik ook niet per se van alles en plan ik juist tijd voor mezelf in. Waarom zou dit met kerst dan niet mogen?

Door te beseffen dat ik zelf de regie heb over hoe ik mijn kerstdagen invul, kijk ik dit jaar voor het eerst uit naar kerst. Het is waarschijnlijk het enige moment in het jaar dat ik de mogelijkheid heb mijn gehele familie samen te zien. Voor mij is kerst simpelweg een vrije dag en ik kies er dit jaar voor deze dag door te brengen met familie. Eten is gelukkig geen probleem meer al blijft het soms een beetje gek de enige vegetariër in een bourgondische familie te zijn. Ik voel echter geen druk meer rondom het eten. Al eet ik enkel stokbrood met kruidenboter en wat salade, ik heb tijd met familie kunnen doorbrengen en dat maakt kerst een waardevolle dag dit jaar.

Nu ik ouder word merk ik overigens ook dat ik niet de enige ben die een bepaalde druk rondom de feestdagen ervaar. Sommige mensen in mijn netwerk kiezen er bewust voor om alleen te zijn, terwijl anderen juist behoefte hebben om af te spreken maar nergens heen kunnen. Juist met de feestdagen is er veel uiterlijke schijn. Mooie kleding, vrolijke familiefoto’s op Instagram en tafels vol heerlijk eten. Wat je niet ziet zijn de mensen die zich geen kerstdiner kunnen veroorloven, de gespannen relatie tussen bepaalde familieleden aan tafel of nare gevoelens waarmee iemand worstelt. Zullen we kerst normaliseren? De druk van kerst afhalen? En gewoon real met elkaar zijn in alle emoties en gedachten die kerst met zich meebrengt?

Wat ga jij doen met kerst? Laat het even weten in de reacties…