Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

Bij mij is vorig jaar op 73jarige leeftijd fibromyalgie geconstateerd nadat mijn kleindochter van 23jarige leeftijd de diagnose heeft gekregen .
Ik loop al jaren met pijn en hevige vermoeidheidklschten ,mijn dochter een paar maanden geleden s’nachts in het ziekenhuis terecht kwam met klachten omdat ze bijna geen lucht meer kreeg.en bik haar ook fibromyalgie geconstateerd is .
Wij hebben ook het hypermobiel syndroom ,
De reumatoloog zei dat het met elkaar te maken heeft ….

Als mantelzorger heb ik deze toolkits ingezien en ik begrijp de term naaste in de naam van de toolkits niet, want er wordt nergens een woord gesproken over naasten of mantelzorgers zoald bijna in de hele ggz .

Beste Bianca, hoe kom ik met je in contact?
Ik herken zoveel in alle verhalen. Ben ook meervoudig narcismeslachtoffer.
Ik ben 55 jaar en worstel nog iedere dag met het idee voor altijd te breken met mijn moeder. Mail je mij?
Groetjes, Corine
C.j.degroot@kpnmail.nl

Mooi dat iemand zijn persoonlijke verhaal deelt middels een boek. Ik geloof dat dit voor veel ouders hulp kan bieden. Wellicht kan je zo voorkomen dat je dezelfde fouten maakt in een zelfde situatie waarin jij en je partner uit elkaar gaan. Daarnaast denk ik dat veel mensen delen zullen herkennen.

U zegt: “Bewustzijn is in die zin niets anders dan een handigheidje van het conglomeraat eencelligen, dat met elkaar het heel complexe biologisch systeem vormt”. Ik zie het eerder andersom. Het biologisch systeem is een uitdrukkingsvorm van een primair bewustzijn dat overal en in alles aanwezig is. Alles is dan een uitdrukkingsvorm van het grote Bewustzijn. Door de evolutie is dit bewustzijn tot een zelfbewustzijn geworden, met name door zijn vermogen tot abstraheren.

Ik vond het een geweldig mooi geschreven boek en erg herkenbaar als therapeut. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen met gevoelens, gedachten en behoeften, wensen en verlangens. Een van de belangrijkste behoefte is verbinding hebben met een ander. En Sanne maakte dat van vanaf moment 1. En daar groeide toen iets goeds uit.

Helemaal mee eens met bovenstaande reacties. Laten we beginnen om meer preventief te werken en onze focus in de eerste lijn/thuis te zetten. Vooral werken vanuit een strength based philosophy (wat gaat er goed in je leven, wat maakt je blij etc) en van daaruit aan de slag gaan met mensen die vooral gezien moeten worden in hun sociale context en niet los daarvan. Het labelen van mensen (self fulfilling prophesy) , mensen behandelen zonder hun sociale context erbij te betrekken zullen mensen nooit hun eigen kracht vinden om verder te gaan. Nog een lange weg te gaan maar het mag toch niet zo zijn dat verzekeringen bepalen hoe de GGZ moet werken?!

Het wordt nog complexer wanneer een cliënt meerdere etiketjes “opgeplakt” krijgen. De DSM-V’s zorgen voor behandelhokjes waarbinnen de behandelaar de bij de DSM-V behorende zorg verleent. Wanneer een deel van de diagnose buiten het hokje valt heb je als cliënt een uitdaging, helemaal wanneer er een volgordelijkheid zit in de hokjes. Na ieder hokje weer n ellenlange wachtlijst, een intake en weer n ellenlange wachtlijst voor de daadwerkelijke behandeling. Bij iedere overgang van het ene hokje naar de andere en iedere keer weer je verhaal moeten doen opnieuw en opnieuw. Iets wat bij trauma’s niet meehelpt bij het herstel. Ik heb de overtuiging dat dit cliënt vriendelijker kan en moet. Afstemming van GGZ zorg waarbij de cliënt centraal staat, geen hokjes denken, maar een overkoepelend behandelplan realiseren waarbij er een regievoering gedaan wordt die de cliënt ontlast van het zelf zoeken naar een behandelaar. Behandelingen op elkaar afstemmen zal doorlooptijd verkorten en de behandeling effectief maken en als afgeleide resulteren in lagere kosten. Het kan en mag niet zo zijn dat in n land als Nederland bijvoorbeeld suïcide doodsoorzaak nummer 1 is onder jongeren en jongvolwassenen!

Het is vaak onnodig kwetsend en stigmatiserend al die etiketten. Mensen gaan er naar leven. Denken dat ‘gek’ geworden zijn. Ziekmakend zelfs.

Dit klinkt mooi! Realisme gebied mij wel te vragen met welk systeem zorgverzekeraars dan vergoedingen dienen te bepalen? Ze zijn duidelijk doorgeschoten, maar mede door zorgverzekeringen is psychologische behandeling wel mogelijk geworden voor meer dan enkel de elite. En zonder regels kunnen verzekeraars niet overleven.