Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

ik heb een vraag mijn kleindochter is 13 en mijn dochter is hoe ik het denk narcistisch.
mijn kleindochter zit hier midden in en probeer haar zo veel mogelijk te beschermen.
mijn vraag is kan ik haar op deze leeftijd vertellen dat haar moeder een narcistisch is?

Ook ik heb de ervaring van karaktermoord en wel door mijn zus, één van de meerdere narcistische exemplaren die mijn levenspad hebben betreden. Het heeft op zoveel vlakken impact dat o.a. mijn jarenlange vriendschappen (30 jaar) als sneeuw voor de zon verdwenen zijn en ik geen contact meer heb met familie.
Natuurlijk wordt mijn zus in alles geloofd, zo gaat het immers toch meestal!? Niet altijd, maar meestal wel.
Alleen ervaringsdeskundigen snappen wat de karaktermoord met je doet. Het sloopt je, maakt je soms paranoia, het frustreert, maakt je eenzaam etc. Niet-ervaringsdeskundigen hebben geen idee, kijken veelal liever weg en velen willen er ook liever niks van weten. Geloven dat al die krankzinnigheid van narcistisch misbruik gewoon werkelijkheid is voor veel mensen (zo’n 700.000 per jaar heeft te maken met dwingende controle) verstoort hun wereldbeeld en dat hebben ze liever niet. Ze bagatelliseren je ervaringen en roepen dingen als:”Ze zal het vast niet zo bedoelen” en “Je ziet het verkeerd”. Tuurlijk…..Jaren ben ik door mijn zus uitgekafferd (als er niemand bij was natuurlijk), heeft ze leugens over mij verteld, mensen tegen mij opgezet, heeft ze mij gegaslight en heeft ze ontzettend vals gedrag vertoond naar mij toe (als niemand keek uiteraard). In gezelschap was het een heel ander verhaal, dan kwam er een ander mens naar voren. En dan zeggen omstanders dat ze het vast niet zo bedoeld heeft, om vervolgens geheel mee te gaan in alle laster die over mij wordt verspreid.
Het doet immens pijn als je zo wordt afgebroken en je kan je niet verweren. Je moet het maar laten gebeuren en vooral uit de fuik blijven van jezelf verdedigen. Hoe onrechtvaardig ook, dat is het beste wat je kan doen. Jezelf verdedigen is voer voor mensen met een narcistische inslag. Het geeft ze munitie om er nog meer scheppen bovenop te doen, een kans die ze zeker niet laten liggen. Maar het voelt afgrijselijk om al die bagger over jou maar te laten gaan, terwijl je van die persoon al zoveel ellende over je heen hebt gehad. En al die pijn die je daarover voelt, moet je verzwijgen. Tenzij je bereid bent om daar weer commentaar op te krijgen:”Ben je er nog steeds mee bezig?” Misbruik maakt je eenzaam, want je vecht vaak alleen je battles. Laat je je toch horen bij wegkijkende niet-ervaringsdeskundigen, dan word je een pain in the ass. Ik moet ook altijd cynisch lachen als ik op tv iemand hoor zeggen dat je moet praten over misbruik. In werkelijkheid levert praten over misbruik veel ervaringsdeskundigen ellende op, omdat de ander het niet wil horen en geloven.
Het is de onrechtvaardigheid ten top, hoeveel sympathie narcistische mensen krijgen en hoe geschoffeerd slachtoffers worden door narcisten, omstanders en maatschappij, waaronder ook hulpverleners, instanties, politie etc. Misbruik wordt in feite gewoon gefaciliteerd door de maatschappij, omdat wegkijken minder gedoe geeft en gemakkelijker te hanteren is, dan kijken naar de werkelijkheid. Slachtoffers lopen beschadigingen op die ze hun hele leven meedragen en waar ze geregeld tegenaan lopen, maar liever dat voor de maatschappij dan geconfronteerd worden met een duistere werkelijkheid die ze niet willen horen.

Klopt als een bus.
heb zelf 18 maanden in een narcistische relatie gezeten.
ik zag de liefde va´ mijn leven,
zij had enkel onderdak nodig, mijn geld, eindeloos veel kadootjes, mishandelde mij ook soms fysiek.

ik heb 6 maand therapie nodig gehad enkel om al uit mijn suicidale neigingen te geraken…

ik kreeg vandaag van mijn vriend de mededeling dat hij niet naar de psycholoog moet met een behandelplan voor zichzelf maar dat dat moet om met mij om te leren gaan. Die man heeft mij helemaal stuk gemaakt en ik probeer weg te komen maar moet eerst een plek voor mij en de kinderen vinden. adem in adem uit.

Ik wilde een heel verhaal schrijven maar het is te persoonlijk. Hoe kom je hier uit? Het ergste vind ik dat ik niks meer kan vertrouwen.

Hallo, ik ben 32 en bijt mijn vingers allemaal letterlijk op. Mijn duim is al geen duim meer.. laatst moest ik vingerafdruk van 2 vingers geven bij de gemeente voor mijn id maar dit lukte niet eens. bij geen enkele vinger… vraag me af of ik er ooit mee ga kunnen stoppen

Onzin? domme gans !

Ik heb sinds 5 jaar fibromylgie ( ben nu 69 ). Inmiddels heb ik mijn leven er aardig op aangepast en zijn mijn klachten goed te verdragen.
Stijfheid verhelp ik door tai chi, de enige sport die me nog lukt. ‘ s Ochtends wat bewegen , bv de vaatwasser uitruimen en de boel op zijn plaats zetten, rekken en strekken) maakt de boel wel los.
Ik wissel bewegen af met rusten, mijn leeftijd maakt dat wel mogelijk natuurlijk.
. Ik draag veel wol, dat helpt enorm. Wollen sokken, leggings, hemden.
Verder heb ik ontdenkt dat cholesterolremmers de pijn verergerden, daar ben ik dus mee gestopt. En ik ben PEA (palmitoylethanolamide) gaan gebruiken. Dat is een lichaamseigen pijnstiller zonder bijwerkingen. Het haalt de scherpe kanten van de pijn af..Je kunt het bij de drogist kopen en heeft geen invloed op andere medicatie. Ik gebruik geen andere pijnstillers..
Een enkele keer gaat het minder, zoals nu. Ik draag nu een duimbrace, hopelijk is het tijdelijk.

ik weet sinds enkelel maanden dat ik fybromyalgie heb , werd al jaren naar de orthopeed gestuurd en ook al enkel operaties gehad . gelukkig weet ik nu wat ik heb . ik dacht eerst dat ik niks meer kon . Met behulp van amytriptiline en veel sporten , maar ook veel rust, gaat het nu goed .

Jeanne Verburg,

Zo’n uitgebreide documentaire op tv zou mooi zijn, ik weet niet of dit inmiddels al is geweest maar dat zou nog meer mensen bereiken, ook als de documentaire op internet en sociale media te volgen is.
Boeken erover schrijven?
Dat deed ik ook echt. En het lucht op, ook al heb ik dat in een fictieve romanvorm gedaan, in de ik-vorm, zodat men mee kan voelen of zich kan inleven hoe het voelt om een moeder te hebben met narcistische trekken (of iets wat daarop lijkt).

Fragment van een flashback uit mijn boek:
Zij werd boos als ik
boos deed, zoals altijd, als ik mijn mening uitte. Ze
zou me flink aanpakken en voor alles uitmaken als ik
haar boos maakte.
´Ach, wat maakt dat nou uit? Doe
toch eens een keer relaxt. Ze mogen best eens een keer
een extraatje. Jij bent vroeger ook jong en verwend
geweest, hoor!´
Ik was nooit verwend. Hoe kwam ze
hierbij? Boze gevoelens kwamen omhoog. Ze had me
alweer op de kast.
‘Je smartphone trilt en zoemt! Ik voel hem tegen
mijn been. Niet normaal, die zoemtoon!’ zegt Iris
walgend en meteen ben ik weer in het hier en nu. –

Hoe meer erover bekend wordt, in welke vorm dan ook, hoe beter!