Vraag, Antwoord & GGZ bezoekersforum

beste meneer Ramakers, wat grappig, dat u onderzoek concludeert dat mensen eerder geneigd zijn iemand te helpen die zelf iemand helpt, dat gaat vaak ook in een moeite door, doe jij iets voor mij, doe ik iets voor jou, daar voelen mensen zich prettiger bij,, maar naar die knorrige ouwe brompot op de hoek, daar gaat niemand wat aan vragen, dat snapt echt iedereen, dank u wel voor dit onderzoek, ik ben dol op de radboud

sorry hoor, ik blijf maar artikelen lezen, hier viel het fotootje op, jullie hebben geen vingertjes meer, zal lekker werken.. hoe lang bestaat de ggz nou, ik weet niet, ik doe maar een gok, pak em beet, na de oorlog, 1950, 1960? geen idee, in ieder geval, we zijn in nederland nog niet allemaal gek, ,maar nog steeds wel heel erg betuttelend, misschien kunnen jullie die inslag eens laten varen, oja, en in al die jaren sinds 1960 ofzo heeft het ggz nooit gefunctioneerd, helaas, jullie plan klinkt wijs, 5 pijlers, zonder vingertjes, maar het schort aan de uitvoering, helaas, nou nog de betutteling weg maar het lijkt og de millenials die helaas helemaal hebben omarmd, jammer hoor

ik snap trouwens ook niet wat openheid en vertrouwen met kunst te maken hebben, of met muziek, of met theater, das meer verschuilen achter, bovendien vind ik de workshops ook niet echt aanspreken, misschien zou het ggz zich moeten afvragen waarom er geen vertrouwensband is, en er staat helaas ook een spelfout in, onder het kopje progamma, deze is, deze is geen progamma, dit is een progamma, met vriendelijke groet, en veel plezier met het tobbe

ik snap het niet helemaal precies, is dit voor iedereen in Nederland? is dit een keer in de vijf jaar,? is dit elk jaar ?in een anderen provincie? wat is dit precies

ik snap niet waarom sappen, zonder toegevoegde suiker, een lage score krijgen, of zonder toegevoegde andere dingen, ik ben dol op die gembershotjes, maar die hebben een score van een d, heel slecht dus, terwijl gember, echt niet slecht is, dus mijn geloof in dit systeem is nu al weg

en idd, het weer maakt soms niet zoveel uit, ook al vallen de mussen van het dak , of ook al vriest het fijn, het maakt mij in weze niet zoveel uit , alleen met de hoeveel heid kleding die je moet dragen, en moet aantrekken…
ik had een paar jaar geleden een geniaal idee, ik wilde zwemmend de winter door, dat zwemmen dat vond men lichaam heerlijk, wat me nekte, was het aan en uitkleed proces, duurde ongeveer drie maanden voordat ik dat uitgevogeld had, kun je nagaan, mijn lichaam houd zich liever blind, mijn lichaam vindt pijn niet fijn, dus dat vermijd het liever, van jongsaf aan al, maar dat snap ik nu pas, men darmen, ik weet niet, ik onder zo langzamer hand wel een cyclus, maar dat kan ook gewoon te maken hebben met een ongezond voedingspatroon soms, ik doe al jarenlang sap vasten, bij tijd en wijle, en soms denk ik gewoon dat men lichaam het te druk heeft om ook nog eve de spijsvertering te doen, ofzo, ik ontbijt ook nooit, als ik morgens eet, voel ik me altijd beroerd, pas tegen elven kan er wat in, heel klein beetje, ,
ik weet niet of ik angst heb, en of ik per ongeluk hyperventileer, wel weet ik dat er een heleboel pijn zit achter men ademhaling, dat is altijd in werking, willekeurig of onwillekeurig, en trouwens, waarom wordt er niet onderzocht waarom onwillekeurige spieren er geen last van schijnen te hebben
ik ben nu bijna 60, toen ik 4 of 5 was moest ik naar de st maartensklinkeik toe, want men benen groeten krom, hadden ze toen ook meteen maar naar men armen gekeken… enfin toen ik nee was was ik volkomen, maar dan ook volkomen genezen, van wat ik dn ook maar had, om 40 jaar later, in diezelfde kliniek van een reumatoloog te horen dat ik, fibromyalgie heb, of chronisch pijnsyndroom, of weke delen reuma
in het begin nam ik het niet zo serieus, toen waren men slechte periodes nog niet zo lang, maar die worden steeds langer, helaas, en ik wil heel graag dingen doen, maar ik kan het gewoon niet op sommige dagen, das ongelofelijk frustrerend, en dat snappen mensen ook niet, want, op een andere dag, kan je het wel…
wat ik heb is gewoon frustrerend, je kan geen plannen maken, je moet het echt per opstaan, van hoe wordt ik wakker, per dag, per uur, en soms per minuut bekijken, soms voel ik gewoon eve een seconde niks, en dat is zooooo lekker, ik heb wat ik heb, waar ik echt het meeste tegen aan loop is onbegrip van mensen, van iedereen eigenlijk, familie, vrienden, en professionele hulpverlening, , ik wens iedereen veel sterkte,

Ongeloofelij, mogelijke, let wel mogelijke oorzaak gevonden, en dat heeft dan weer te maken met alzheimer, ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn, en met ontstekingen, die ik eigenlijk niet heb? niet voel?, het zo niet ervaar, bij mij zit alles gewoon heel erg vast, ik had in mijn jeugd ws niet zoveel turnoefeningen moeten doen, of niet zoveel meten fietsen, of weet ikwat, daarna ben ik yoga gaan doen, vreemd genoeg kan ik nog wel de ingewikkeldste yoga oefeningen, maar simpel dingen zoals een brief open maken niet meer, of praten, probeer maar eens uit te leggen waarom je niet wil praten, terwijl je helemaal niet wil praten, das erg frustrerend en mensen begrijpen, onthouden, het toch niet, met mij gaat het prima, zolang ik maar geen afspraken heb, en men eigen tempo kan leven, maar dan vinden mensen weer dat je je afzondert, nou dan moet je dat weer gaan uitleggen, ik ben der klaar mee, met het hele fibromyalgie gebeure, wat nu trouwens weer eens andere naam heeft gekregen, fms, met gesubsidieerde wegsites, die elitair, ondersteuning aanbieden, moet je eerst een of ander nieuw device kopen, om toegang te krijgen tot de ”lotgenotenkring, terwijl we echt allemaal belasting betalen, officiële wegsite fibromyalgie nederland, heb je dus niks aan

Er is nooit een goede reden voor agressief gedrag richting iemand die jou komt helpen….

Nee, agressie is niet goed. Maar helpen? Dat gebeurt in dit systeem niet. Mensen worden niet gehoord. De hulpverleners hebben zelf forse problemen, die ze op hun clienten botvieren. Misschien is dat waar je eens naar moet kijken. En niet betere aangiftes.

Ex is inmiddels uit beeld. Rechter gaf mij gelijk en schoof de hulpverlening opzij. Maar door mijn trauma (ik deed nooit mijn kind kwaad!) kwamen ze weer terug. Nu komt de hulpverlening weer met iets leuks. “Je vader en jij hebben allebei je eigen waarheid. Er zijn geen feiten. Jullie moeten elkaars waarheid respecteren”./”Iemand slaat me, of niet. Bedreigt mijn kind, of niet. Dat is feitelijk waar, of niet.”/”Jaa….nou….ik heb moeite met het woord feitelijk. Als ik hier groen zie, zie jij misschien blauw, dat is allebei goed.”/”:Iemand slaat me, of niet. Dit is onzin”..

Vervolgens wordt weer gedreigd door de hulpverlening. Want ik spreek tegen. En gebeurt er niets om mijn kind te helpen. Ik ben al lang weer aan het werk. Wordt daar als empathisch, open en goed functionerend omschreven. Maar mijn kind krijg ik niet terug. Terwijl hij nooit officieel uithuisgeplaatst is.

Al 13 jaar richt de sociale hulpverlening nu dramatische vernieling aan in ons leven. 13 jaar. Mijn kind en ik worden soms bewust kapotgemaakt, omdat ik overal mijn mond open doe om hem te beschermen – en daarbij tegen deze mensen in ga.

Ik ben nooit agressief geweest naar hen.

Maar als ik na 13 jaar gedwongen toekijken hoe mijn kind en ik kapot mishandeld worden….en nergens gehoor vinden, omdat ze het altijd beter weten….een keer uit zou vallen tegen een hulpverlener? of zelfs een klap geven, omdat ze mijn kind mishandelen?

Dat zou niet goed zijn. Maar ik zou meteen in dit lijstje terecht komen. Zonder uitleg waarom mensen in ons disfunctionele hulpverleningssysteem soms agressief worden. Dan mis je de helft van het verhaal.

Ik zou het wat genuanceerder verwoorden. Maar mijn kind en ik hadden een goed leven samen. Alles op orde. Gezond, goede band, ik kon de zorg goed aan. Hij ontwikkelde zich goed. Baan op universitair niveau, goed salaris. Sterk sociaal netwerk. Leuke creche.

Mijn ex kwam vanaf het begin alleen af en toe langs. Hij had mijn kind niet erkend en geen omgangsregeling. Ik gunde mijn kind en mijn ex elkaar zo. Maar hij mishandelde en bedreigde mij. Toen hij ook mijn pasgeboren baby sadistisch begon te behandelen, en dreigde te zullen ontvoeren naar zijn moederland, met concrete plannen – alles aantoonbaar…. was het genoeg. Ik verbrak het contact.

Een heel leger aan hulpverleners draafde ons leven binnen. Ik had daar toen nog vertrouwen in en haalde ze binnen.

De Raad en Jeugdzorg erbij. Dat mijn ex mij hoogzwanger van de bank sleurde en met mijn buik tegen een muur douwde om seks te krijgen…en dat hij concrete plannen voor femicide en ontvoering had? Dat was geen probleem. Zorgzame man, schreef Jeugdzorg. Dat ik mijn kind daartegen beschermde? Een bedreiging voor de ontwikkeling van het kind. Jaren ots. Terreur van de hele jeugdbescherming.

Kind tegen hem beschermd. Zelf zo kapot dat mijn kind door mijn ouders in huis was genomen. Dat ik thuis ook mishandeld ben, en nog wordt, en mijn zoon ook. En dat ik misschien daarom wel een mishandelende man uitkoos. Dat vinden de sociale hulpverleners geen punt. Dat ik zo panisch bang gemaakt wordt dat ik niet functioneer….’dát is het probleem. En de reden dat ik mijn kind niet terug krijg. Want ja, “je bent niet stabiel”. Nee, mijn kind wordt bedreigd,