11 jul Ervaringsverhalen | De helderziende hulpverlener
Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.
Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.
De helderziende hulpverlener
Al vele psychologen en maatschappelijk werkers had ik ‘weggewerkt’ toen ik net 16 jaar was. Ik vond ze maar dom, naïef en vroeg me af hoe moeilijk de studie psychologie was als dit het resultaat was. In werkelijkheid voelde ik me gefrustreerd en onbegrepen; ik wilde gehoord en gezien worden maar het lukte niemand om door mijn hoge en dikke muur heen te prikken.
Tot ik mijn intake had voor een klinische opname. Tegenover mij zat een arts en nadat ze mijn moeder weg had gestuurd zei ze:
“En nu eerlijk, hoe lang heb je al last van je eetstoornis?”
Ik werd boos en zei afwijzend dat ik geen eetstoornis had. Bam, deur dicht.
Ze zei: “Prima, laten we eens kijken wat je lichaam zegt…”
Terwijl ik mijn tranen wegbeet, werd ik gemeten, moest ik mijn kleren uittrekken om te wegen en deed de arts lichamelijk onderzoek. Ik begon te trillen toen ze op mijn buik drukte en toen ze intern onderzoek voorstelde liepen de tranen over mijn wangen en smeekte ik haar om dat niet te hoeven ondergaan.
De arts respecteerde mijn grenzen en ging tegenover mij zitten. “Heeft iemand weleens aan je gezeten terwijl je dat niet wilde?”
Ze keek me met grote donkerbruine ogen recht aan, haar stem was zacht en ze straalde veiligheid uit. Toch was het enige wat ik kon uitbrengen: “Ik heb geen eetstoornis.”
De arts ging rechtop zitten, bleef me met haar bruine ogen doordringend aankijken en zei dat ik goed moest luisteren. “Ik praat nu tegen de eetstoornis, niet tegen Inger…”
Ze somde op dat ik onder andere een te lage bloeddruk had, een onregelmatige hartslag, mijn bloedwaardes waren zorgelijk en als ik een week later mijn intake had gehad had ze me waarschijnlijk direct moeten opnemen. “Maar, ik zie ook dat er onder de buitenkant die mij zo graag op afstand wil houden een heel bang en verdrietig meisje zit en dat jij die volgens mij probeert te beschermen, klopt dat?”
Voor het eerst voelde ik me gezien. Eindelijk zag iemand dat ik niet ‘gemeen’ was omdat ik gemeen wilde zijn. Dat ik mensen niet op afstand hield omdat ik ze niet dichtbij wilde hebben. Ik was bang, gebroken en dat voelde te kwetsbaar om met iemand te delen. Maar deze arts zag dit allemaal in één afspraak. Het voelde alsof ze door me heen keek, wat zowel beangstigend als fijn was.
In de loop der jaren gaf ik steeds stelliger aan dat ik een behandelaar nodig had die door mij heen kon prikken, altijd denkend aan deze arts die dat als eerste kon. Ik dacht dat ik iemand nodig had die eerlijk was tegen zowel mij als mijn destructieve coping, iemand die zich niet liet afschrikken door mijn defensieve houding en iemand die zich niet liet verleiden om de rollen van therapeut en cliënt om te draaien.
Al zijn dit waardevolle eigenschappen die een behandelaar kan bezitten, hebben deze eigenschappen mij niet de belangrijkste les geleerd. Namelijk dat ik zelf een stem heb om aan te geven wat ik nodig heb. Wel hebben deze hulpverleners me een stukje veiligheid geboden waardoor ik ze durfde te vertrouwen. Inmiddels weet ik dat geen enkele hulpverlener helderziend is en ook zij maar, met zichzelf als instrument, proberen een opening te vinden bij hun cliënt. De hulpverleners die door mijn muur heen konden prikken lieten zich simpelweg niet verleiden om in discussie te gaan of de rollen om te draaien. Hiermee gaven ze mij vertrouwen dat ze mijn verhaal konden dragen.
Inmiddels heb ik zelf weer de verantwoordelijkheid genomen om mijn verhaal te dragen, om het boze en verdrietige meisje vanbinnen te zien en horen, om haar gerust te stellen en om te vertrouwen op wie ik ben geworden als volwassene. Ik ben mijn eigen helderziende hulpverlener geworden.
Geen reactie's