Ervaringsverhalen | Opgenomen en nu?

12 jun Ervaringsverhalen | Opgenomen en nu?

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.

Opgenomen en nu?

Zodra ik werd opgenomen voelde het alsof er een muur kwam te staan tussen mij en de buitenwereld. Mijn opleiding kwam stil te staan terwijl studiegenootjes doorgingen, mijn (vrijwilligers)werk moest ik opgeven en ook sporten en leuke dingen doen met vrienden was niet meer mogelijk. Mijn leven speelde zich af in de kliniek, een plek waar je eigenlijk geen leven mag opbouwen want hospitalisatie willen hulpverleners maar al te graag voorkomen.

Stomme regels als ‘niet op je sokken lopen’ of ‘niet op de bank hangen’ maakten mij boos. Ik had geen thuis, geen plek waar ik mijn schoenen in de kast kon gooien en kon bankhangen. Mijn bedtijd werd plotseling bepaald, wanneer ik mocht eten en wat ik mocht eten. Van alle autonomie ontdaan. Toch kreeg ik dag na dag te horen dat ik autonomie moest nemen door voor herstel te kiezen.

Met twee benen binnen een klinische behandeling verloor ik al mijn toekomstperspectief. De wereld waar ik hoorde, draaide door. De wereld waar ik mij in bevond, daar mocht ik niet bij horen. Aan het begin kwamen er nog wel vrienden en familie op bezoek, maar al heel snel werd dit minder en ik vroeg mij af: waar vecht ik nu nog voor? Wat betekent herstel eigenlijk?

Met veel moeite, discussies en zelfs nare woordenwisselingen tussen mij en hulpverleners ben ik blijven vechten voor mijn autonomie. Boodschappen mogen doen om mijn eigen tussendoortjes te kunnen kiezen. Producten die ik thuis ook at in plaats van LiGA MilkBreaks, Sultana’s of droge kaakjes.

Ik smeekte of ik mijn eigen kamer mocht schoonmaken, want waarom zou een schoonmaker mijn veilige plek betreden als ik fysiek en mentaal prima in staat was dit zelf bij te houden? Ook bestelde ik cursussen die ik vanaf een gesloten setting kon volgen en begon ik met vrijwilligerswerk wat vanachter mijn computer mogelijk was.

Hulpverleners gaven aan dat ik tot rust moest komen en me moest focussen op herstel. Maar voor mij was het grootste onderdeel van herstel om weer te kunnen functioneren in de ‘normale’ wereld. Hoe langer ik daar weg was hoe lastiger dit werd. En dus vocht ik om dit wel te kunnen doen, hoe klein de stapjes soms ook waren.

Iedereen zijn proces is anders en soms even terug kunnen en mogen schakelen naar nul is hartstikke belangrijk om het proces van herstel te kunnen starten. Maar als het gaat over autonomie dan begint dat in mijn ogen bij de basis: (zelf)zorg, zorg dragen voor de omgeving waar je je in bevindt, verantwoordelijkheid nemen en onderdeel zijn/worden van de maatschappij. Sommige mensen moeten eerst de kans krijgen zich volledig op zichzelf te richten om vertrouwen op te doen om wat autonomie terug te pakken. Anderen hebben het eerst nodig om zich naar buiten te richten om genoeg motivatie te vinden om die autonomie te willen pakken.

Ik was de ander, wie zou jij zijn…?