Ervaringsverhalen | Zorgmachtiging

18 sep Ervaringsverhalen | Zorgmachtiging

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.

Zorgmachtiging

Een zorgmachtiging is een machtiging van de rechter waarmee verplichte zorg op grond van de Wvggz toegepast kan worden. Een zorgmachtiging is mogelijk als een psychische stoornis leidt tot ernstig nadeel. Maar alleen als vrijwillige zorg niet mogelijk is, en verplichte zorg de enige manier is om het ernstig nadeel weg te nemen. (Bron: https://www.dwangindezorg.nl/wvggz/zorgmachtiging)

Toen de Wvggz overging van een rechterlijke machtiging naar een zorgmachtiging kreeg ik een bundel met informatie toegestuurd over hoe dit mij als patiënt meer rechten en inspraak zou geven. Ik heb de gehele informatiemap grondig doorgelezen want ik wilde niets liever dan ‘dwangvrij’ zijn. Ik begreep ook niet goed waarom ik een dwangmaatregel had gekregen. De zes maanden in crisisopname had ik, na een crisismaatregel de eerste drie weken, ook geen dwangmaatregel meer gehad. Ik wilde tenslotte zelf hulp! Alleen de hulpverlening had mij van het kastje naar de muur gestuurd.

Achter mijn rug om is besloten om mij aan te melden voor een klinische opname op één van de weinige plekken waar ik dit niet zag zitten. Op de website werd de kliniek omschreven als een plek waar patiënten die op elke andere plek in de zorg ontwricht zijn geholpen worden. Ik had niet het idee dat ik ontwricht was, want ik kreeg niet eens de kans. Omdat ik weigerde naar deze plek toe te gaan is met spoed een rechterlijke machtiging aangevraagd die was toegekend voor zes maanden.

In die zes maanden voelde ik mij niet thuis op de kliniek. Er waren in mijn ogen beperkte mogelijkheden tot therapieën en ik had een slechte klik met mijn behandelaar. Ik wilde graag verder ambulant behandeld worden gericht op specifieke doelen omdat ik binnen de muren van de kliniek enkel perspectief verloor. De komst van de zorgmachtiging voelde daarin als een kans om mijn stem bij de rechter te laten horen.

Vol goede moed schreef ik een uitgebreid plan van aanpak, waarin ik aan elk detail en scenario dacht. Ruim op tijd heb ik deze ingediend bij mijn mentoren, behandelaar en bij de geneesheer-directeur. Vlak voor de zitting stuurde mijn advocaat mij de volgende mail:

“Kennelijk heeft de instelling er geen vertrouwen in dat je het goed doet, en erger nog zeggen ze dat je geen plan van aanpak hebt ingediend. Vreemd. Als het goed is komen de stukken die je zelf hebt gemaakt bij de stukken van de rechtbank. Maar als ze deze niet hebben ontvangen (zoals ze zeggen) dan zal ik ze niet van de rechtbank krijgen. Dan moeten we op de zitting hiervan melding maken, en ik zal de stukken van te voren naar de rechtbank sturen met jouw informatie, als je dat goed vindt.”

Ik was woedend toen ik erachter kwam dat mijn stukken ook niet waren doorgestuurd naar de onafhankelijke psychiater en zij bovendien slechts 5 minuten tijd had ingeroosterd om mij te zien en spreken, omdat mijn dossier voldoende antwoorden gaf op haar vragen.

Al deze zaken heb ik gedurende de rechtszaak aangehaald, ik heb het bewijs uitgeprint dat ik wel degelijk op tijd mijn stukken had ingestuurd en dat de instelling verzaakt had deze mee te sturen. Ook mijn advocaat bevestigde dit maar het mocht niet baten. De stukken waren niet op de juiste tijd op de juiste plek terechtgekomen en dus waren ze ongeldig. Omdat het niet om een strafzaak ging had ik niet het recht om met bewijsstukken aan te komen en dus werd ook hiernaar niet omgekeken. De enige stukken die de rechter voor haar had was het dossier dat de instelling had opgesteld en uiteraard werd mijn zorgmachtiging met één jaar verlengd.

Het rechtssysteem voor patiënten met een dwangmaatregel is niet eerlijk.
– Ten eerste is de procedure zeer omslachtig en iemand die verward is zal onmogelijk in staat zijn een weg te vinden in de bureaucratie die hij/zij opgelegd krijgt.
– Ten tweede ben je voor het indienen van jouw wensen en plannen afhankelijk van de instelling waar je verblijft. Zij worden in mijn ervaring nooit aangesproken op het verzaken van hun plicht.
– Ten derde is de patiënt in de ogen van de rechter toch vaak de verwarde persoon omdat er een aanleiding is voor het aanvragen van een dwangmaatregel. Verwardheid is echter een breed begrip en lang niet altijd van toepassing op de patiënten voor wie een maatregel wordt aangevraagd. Vaak is er sprake van complexe problemen waarbij hulpverleners ook niet meer weten wat ze moeten doen en juist dan is luisteren naar de wens van de patiënt zo ontzettend belangrijk.

Het inzetten van dwang is bedoeld om iemand tegen zichzelf of zijn omgeving te beschermen. Niet om iemand zijn eigen regie volledig af te nemen, want dit geeft enkel meer schade. Ik hoop dat naast hulpverleners ook rechters hier beter in onderlegd worden en zij niet enkel een maatregel kunnen opleggen aan een patiënt, maar ook de instelling kunnen wijzen op hun verantwoordelijkheid.