Ervaringsverhalen | Stigma

18 jan Ervaringsverhalen | Stigma

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

Stigma

Vol bravoure ging ik voor de vierde keer die avond op de elektrische stier zitten. Collega’s moedigden mij aan, want ik zette record na record en terwijl de muziek uit de kampschuur klonk vroeg mijn leidinggevende of hij de stier aan mocht zetten. Ik had geen idee dat mijn leidinggevende de stier direct in de snelste stand zou zetten, vanuit mijn ooghoeken zag ik hem nog grinniken en ik vertrouwde erop dat het luchtkussen mij zou opvangen terwijl ik van de stier afvloog. Plotseling kreeg ik een harde klap op mijn hoofd, een golf van misselijkheid toen ik mezelf omhoog drukte en daarna werd alles zwart.

“Blijf maar rustig liggen, de ambulance komt eraan.”

Ik smeekte om de ambulance af te zeggen, ik wilde gewoon in de donkere tent gaan liggen slapen maar terwijl ik dit mompelde zakte ik weer weg in een mistige duisternis. Toen de ambulanceauto er was, was ik redelijk bij kennis en mijn collega’s werden weggestuurd toen de dokter mij wilde onderzoeken. Hij vroeg wat er was gebeurd en ik vertelde dat ik van de elektrische stier geslingerd werd en de stier mijn hoofd geraakt moest hebben terwijl ik viel. Een flinke bobbel bevestigde mijn verhaal.

Toen ik mijn arm gaf om mijn bloeddruk te meten gleden zijn ogen over mijn arm die vol zat met littekens, redelijk verse littekens ook nog.

“O, jij bent zo’n snijdertje….”

Zijn houding werd opeens neerbuigend en met zijn handen in zijn zij stond hij tegenover mij. Ik dacht aan de afgelopen maanden, hoe ik al bijna 2 jaar om hulp vroeg voor de complexe trauma problematiek waar ik mee worstelde. Waar ik afwijzing na afwijzing kreeg omdat iedereen mij te complex vond. Waar mij werd aangeraden door de hulpverlening om voor een euthanasie traject te kiezen. Maanden waarin ik in een klinische opname gevochten heb tegen mijn anorexia en hoe ‘dik’ ik mij voelde op dat moment. Ik voelde me dik omdat ik daar zat, misselijk, hoofdpijn, duizeligheid en de dokter die tegenover mij tegen mijn collega’s uitsprak dat het allemaal wel mee viel en ik psychische problemen had die mijn klachten verergerden.

Op dat moment was ik op, moe, leeg. Ik had geen energie meer om te vechten voor de hulp die ik nodig had. Waar ik recht op had. Mijn leidinggevende heeft me naar huis gereden en na bijna 10 jaar vrijwilligerswerk bij zijn organisatie was dit de laatste keer dat ik hem zou zien.

De volgende dag keerde ik terug naar de kliniek waar ik naar huis werd gestuurd omdat ik met een hersenschudding niet in behandeling kon zijn. De wereld om mij heen werd zwart omdat ik voor het eerst geen licht aan het einde van de tunnel meer zag, geen mogelijkheden hoe ik door kon vechten. Ik woonde tijdelijk bij mijn moeder en haar vriend en voor hen was de situatie onhoudbaar, omdat ook zij niets voor me konden doen.

Voor mijn gevoel werd in die situatie met één zin het stigma, waar ik zo hard tegen vocht, waarheid. In één avond verloor ik mijn gezonde leven, mijn veerkracht en mijn hoop. Het zou jaren duren voor ik dat weer terug vond. Eén zin, zoveel impact.