Ervaringsverhalen | In een ander leven

13 feb Ervaringsverhalen | In een ander leven

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

In een ander leven

Huilend zat ik thuis in mijn eentje op bed. Al ruim 9 maanden was ik met ontslag uit de kliniek waar ik zo graag weg wilde. Ik had niet verwacht dat ik die plek kon missen. Thuis voelde ik me eenzaam en verloren. De geluiden waren onbekend en ik had geen enkele structuur. Ik wilde zo graag een knuffel van die ene verpleegkundige, om daarna stomme grapjes te maken en om haar te horen zeggen: “Je kan meer dan je zelf denkt Inger!”

Terwijl ik op bed zat probeerde ik me te herinneren wanneer ik voor het laatst een knuffel had gekregen. Telde de begroeting en het afscheid met mijn moeder mee? Ik wenste vurig dat er nu naast me iemand zat die mijn tranen kon opvangen en kon zeggen dat het goed kwam.

Met mijn ogen dicht probeerde ik alle lieve, steunende en opbouwende dingen terug te halen die mijn favoriete verpleging tegen me zei. Ik probeerde hun hand op mijn schouder te voelen en hun trotse, liefdevolle blik als ik iets goed had gedaan. In een ander leven hadden we misschien wel vriendinnen kunnen zijn, zusjes of collega’s. Veel verpleegkundigen hadden mijn leeftijd, deden een sport die ik ook leuk vond en deelden dezelfde humor. Toch stond er een muur tussen ons, want zij waren aan het werk en ik was een patiënt. Zij gingen aan het einde van de dag naar huis, naar hun familie, vrienden en alle leuke dingen die ze in hun vrije tijd konden doen. En ik bleef achter met mijn groepsgenootjes in afwachting van wie er die middag dienst had en het van hen zou overnemen.

De laatste week van mijn opname kwamen de verpleegkundigen die belangrijk voor mij waren geworden nog even langslopen. “Dit was het dan… Misschien komen we elkaar ooit nog eens tegen en laat nog eens wat van je horen!” De deur viel achter mij in het slot en daarmee verbrak ik het contact. Hun leven ging door, op het werk kwamen er nieuwe patiënten die hun tijd, aandacht en liefde nodig hadden. Bij mij thuis wachtten er alleen geen nieuwe verpleegkundigen op mij en het eerste jaar heb ik mij dan ook zo ontzettend eenzaam gevoeld.

In een ander leven hadden we vriendinnen, familie of collega’s kunnen zijn. In dit leven ben ik echter dankbaar dat zij mij de veiligheid hebben kunnen geven op het moment dat ik dat het hardste nodig had. Ook ben ik dankbaar dat ze mij los konden laten waardoor ik de kans heb gekregen op eigen benen te leren staan. Ik had deze zorgtoppers niet willen leren kennen in een ander leven, want nu ben ik ze tegengekomen op de tijd en plaats waar ik ze het hardste nodig had en daar ben ik voor eeuwig dankbaar voor.