Ervaringsverhalen | Het omslagpunt

08 mei Ervaringsverhalen | Het omslagpunt

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

Het omslagpunt

Met enige regelmaat word ik via social media benaderd door jonge mensen met de vraag: “Maar wat was nou jouw omslagpunt? Ik wil zo graag maar het lukt me niet.”

Uitgebreid neem ik de tijd voor dit soort vragen want alhoewel deze mensen denken dat ik me kwetsbaar moet opstellen om de vraag te beantwoorden, zijn zij veel kwetsbaarder om via deze weg indirect om hulp te vragen. Toegeven dat het niet goed gaat en je het niet alleen kunt is namelijk altijd stap 1.

Lang, te lang, heb ik in de welbekende ontkenningsfase gezeten. Het was zeker niet zo dat ik me totaal onbewust was dat mijn gedrag niet normaal was en potentieel ongezond, maar zoveel jonge mensen waren het leven aan het uitvinden toch? Roken, drugs, alcohol, stappen, cliffjumpen op plekken waar dat niet mag, ongepland zwanger worden… Allemaal dingen die ik bij klasgenootjes terugzag en waarvan ik dacht: dat is vele malen erger dan mijn mislukte eetstoornis en die paar krasjes op mijn arm.

Zelfs toen ik werd opgenomen was mijn problematiek niet erg genoeg en op de vraag wat mijn hulpvraag was, gaf ik al snel een sociaal gewenst antwoord omdat ik slim genoeg was om te beseffen dat ik op die manier het beste de controle in handen hield. Dat mijn problematiek eigenlijk helemaal niet om eten en zelfbeschadiging ging, had ik niet door. Ik kon, wilde en durfde het nog niet onder ogen zien. En alhoewel dit mij mijn leven had kunnen kosten is het oké. Soms heb je tijd nodig om zelf tegen de muur op te lopen, diep te vallen om daarna weer op te kunnen klimmen.

Maar als je zo diep valt is de kans groot dat veel mensen je al hebben opgegeven. Dit klinkt harder dan ik het bedoel, want ik snap heel goed dat samenleven met een ‘stoornis’ vaak niet langdurig haalbaar is. Ik voelde dit vaak als persoonlijke afwijzing terwijl ik me inmiddels ben gaan beseffen dat mensen vooral zichzelf in bescherming hebben genomen, hoe verdrietig dit ook was. Opnieuw hulp vragen werd daardoor wel extreem lastig want wat als…? Toch kan niemand alles alleen, ook gezonde mensen vragen hulp dus juist als je worstelt mag je aan de bel trekken!

En vanaf daar? Vanaf daar gaat het stapje voor stapje. Iets wat moeilijk is te accepteren voor de veeleisende perfectionisten onder ons. Maar herstel is geen proces wat over één nacht ijs gaat. Het is een zoektocht naar wie jij nu bent. Wat wil je doen in het leven? Waar liggen je krachten? En je valkuilen…? Je bent niet meer dezelfde persoon die geleidelijk aan zichzelf is verloren. Je bent een oudere, volwassen versie van jezelf geworden en het is niet gek dat je de sport die je vroeger deed misschien niet meer leuk vindt. Dat je niet langer politieagent wilt worden maar geen idee hebt wat je dan wel wilt studeren of waar je wilt werken. Stapje voor stapje zul je jezelf terugvinden en misschien vind je nooit een antwoord op al deze vragen. Ook dat is oké. Herstel betekent niet dat je alles weet en kan.

Echter het omslagpunt vond ik toen ik me weer met deze vragen bezig durfde te houden.