07 aug Ervaringsverhalen | Altijd te laat…
Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.
Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.
Altijd te laat…
Het was 17.00 uur, om 13.00 uur had ik eigenlijk een afspraak met mijn behandelaar maar ze was me niet op komen halen. Aan de verpleging vroeg ik of zij bericht hadden gekregen, maar ze hadden niets gehoord. Ik liep langs haar spreekkamer maar de deur was gesloten. Waarschijnlijk was ze al naar huis…
In overleg met de verpleegkundigen besloot ik een wandeling te gaan maken. Een frisse neus zou me goed doen nadat ik de hele dag binnen had zitten wachten op mijn afspraak. Toen ik me na een halfuur weer netjes meldde zei de verpleging dat mijn behandelaar me was komen ophalen en ik naar haar kamer mocht lopen.
Ik klopte aan en een gehaaste stem riep dat ik binnen mocht komen. Mijn behandelaar stond met haar jas in haar handen.
“O, ik wilde net naar huis gaan. Ik was je komen halen maar je was er niet.”
Geïrriteerd vermeldde ik dat we een afspraak hadden om 13.00 uur, waarop ze aangaf dat er iets tussen was gekomen.
“Dat kan een keertje gebeuren, alleen het gebeurt elke week en u kunt niet van mij verwachten dat ik elke week de hele dag op u ga wachten.”
“Maar je hebt niets anders te doen want jij bent opgenomen…”
Ik probeerde mijn dagen vorm te geven door te schrijven, te wandelen en bovenal toe te geven aan de rust die mijn lichaam nodig had na zo lang overvraagd te zijn. Daarnaast studeerde ik nog. Ik had inderdaad veel ruimte om mijn tijd zelf in te delen, maar dat geeft in mijn ogen niemand het recht om mij keer op keer hele dagen te laten wachten.
Helaas is dit iets wat ik binnen meerdere klinieken ben tegengekomen en dit heeft absoluut niet bijgedragen aan het opbouwen van een band met een behandelaar. Persoonlijk voelde ik me te veel en iemand die er wel even tussen gepropt kon worden. Ik verwacht als cliënt echt niet dat ik in het middelpunt van de belangstelling sta of dat al het werk om mij heen gepland wordt. Maar die 30-60 minuten per week (of per twee weken) die voor mij gereserveerd stonden, die had ik wel nodig. Vaak was het namelijk de enige ‘therapie’ die gedurende een opname beschikbaar was.
Vertrouwen is de basis in elke relatie, ook in die met een behandelaar of therapeut. Cliënten gaan hun schaamte, angsten en verdriet echt niet delen met iemand simpelweg omdat op het naambordje de titel psycholoog staat of omdat je cum laude je studie hebt afgerond. Probeer op tijd te komen of meld je netjes af. Dat is wel het minste wat je kunt doen…
Geen reactie's