Ervaringsverhalen | Hospitalisatie

07 nov Ervaringsverhalen | Hospitalisatie

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

Hospitalisatie

Al meer dan een jaar was ik opgenomen in dezelfde kliniek. Al die tijd hadden we nog nooit een maaltijd met de hele groep genuttigd. Ondanks dat ik niet op een afdeling voor eetstoornissen zat, hadden minstens vijf van de negen cliënten een eetstoornis. Hierdoor waren de maaltijden niet druk bezocht en ook niet bijzonder gezellig.

Tot we op een middag, voor lunchtijd, bij toeval met de hele groep in de keuken stonden. De een wilde wat drinken en de ander moest wat afwassen. Ik gaf aan dat ik eigenlijk wel honger had en baalde dat het pas 12.15 uur was. Waarop iedereen uit de groep aangaf ook trek te hebben. Een groepsgenootje opperde het idee om alvast te gaan lunchen. De sfeer was goed, het was oprecht gezellig en zonder überhaupt te bedenken dat dit weleens gedoe kon opleveren, schoven we aan tafel.

Om 12.25 uur liep er een verpleegkundige de keuken in die verbaasd en verontwaardigd reageerde. Ze maakte er niet veel woorden aan vuil maar liet duidelijk merken dat dit niet de bedoeling was. Ik voelde een angst opkomen omdat ik plots besefte dat de verpleging actie aan het ondernemen was. De verpleging van de andere afdeling verzamelde zich in het kantoor en ze waren druk aan het overleggen. De sfeer aan tafel sloeg ook om en er ontstond vanuit ons een algemene irritatie. De laatste weken nam de verpleging bijna nooit meer de moeite om, volgens afspraak, met ons mee te eten. Wat maakte het dan uit dat we 15 minuten eerder begonnen waren? Waarom kregen we geen positieve reactie dat we allemaal aan tafel zaten en dat het gezellig was? Waarom moest elk leuk moment verpest worden?

Een oudere verpleegkundige van de andere kant raasde de keuken binnen en begon nare opmerkingen te maken. Volgens haar deden we dit expres om de verpleging op stang te jagen en wisten we dat dit niet de bedoeling was. We probeerden haar te kalmeren en uit te leggen dat we echt geen moment hadden nagedacht dat het misschien niet oké zou zijn. Sterker nog, we probeerden haar in te laten zien hoe fijn het was dat we eindelijk een keer allemaal aan tafel zaten.

Ze bleef boos en doordat zij haar stem verhief, kwam er versterking die aangaven dat wij rustig moesten zijn. De sfeer aan tafel sloeg om en twee groepsgenootjes liepen boos weg. De verpleging liep weg en wij bleven verslagen achter. Op dat moment bereikte mijn irritatie zijn grens en ik zei boos in de groep dat het wel duidelijk was wie er gehospitaliseerd waren.

Na die dag hebben we nooit meer een maaltijd gegeten met de hele groep. Wekenlang schoof zelfs bijna niemand meer aan. Als we al met een aantal mensen aan tafel zaten en de verpleging wilde 5 minuten te vroeg beginnen hielden we vol dat we moesten wachten tot het tijd was. In het groepsgesprek hebben we er met de verpleegkundig specialist over kunnen praten. Ze geloofde niet dat we dit niet expres hadden gedaan, maar ze vond het maar wat grappig en kon er hartelijk om lachen.

Voor mij was niks aan deze situatie grappig. Ik voelde me gevangen in een wereld waar de realiteit compleet verdwenen leek. Waar impulsen, emoties en uitspraken gecontroleerd moesten worden omdat de gevolgen straf, boosheid of teleurstelling betekenden. Een wereld met weinig ruimte voor herstel terwijl dat juist was waar ik naar op zoek was. Eigen regie, emoties leren uiten en gezonde impulsen volgen is zo ontzettend belangrijk voor herstel. Ik moedig elke verpleegkundige aan dit te stimuleren en niet af te straffen. Ook als dat betekent dat de structuur iets losgelaten wordt of dat jij kritiek krijgt op je handelen. Luister, reflecteer en beslis dan pas wat het beste is voor de groep, in plaats van enkel de geschreven regels te volgen.