We zijn allemaal gestoord. En niet zo’n beetje ook!

16 nov We zijn allemaal gestoord. En niet zo’n beetje ook!

– Column door Paul de Bruijn, psycholoog en oprichter van ProMind –

Nog even een keertje over de DSM-5. Zoals ik al eerder heb geconstateerd, kan iemand die de DSM-5 serieus neemt niet anders dan tot de conclusie komen dat we in een gestoorde wereld leven. Volgens deze lijst leidt immers zo’n 87% van de Nederlandse bevolking aan een of andere psychiatrische aandoening.

Zo is winterdepressie inmiddels een erkende psychiatrische aandoening. Nu moet ik zelf ook altijd even wennen aan meer donkerte vanaf het najaar. Vooralsnog kies ik ervoor om me niet te laten behandelen. Zit niet in het basispakket. En heb geen zin mijn eigen risico aan te spreken. Dat spaar ik op voor mijn echte stoornis. Waar nog maar deels erkenning voor is.

Het verheugt(?!) mij hier met u te kunnen delen dat ik eindelijk de juiste stoornis voor mezelf gevonden heb: Ataraxia. Waarover straks meer.

Van oorsprong is de DSM bedoeld om snel een voorlopige diagnose te kunnen stellen wanneer iemand door het lint ging op het slagveld. Het begon met een paar categorieën en aandoeningen. Later werd het doel statistische data te verkrijgen waarmee de verspreiding van aandoeningen onder de populatie in kaart gebracht kon worden. Door de jaren heen is het een soort bijbel geworden met tig verschillende aandoeningen. Grote probleem met al deze ‘aandoeningen’ is dat de DSM een willekeurig onderscheid maakt tussen een normale persoonlijkheid, een persoonlijk karakter en persoonlijkheidsstoornissen. Dit verklaart hoe het kan dat er zoveel gestoorde mensen zijn. Een ander dingetje is dat de diagnose die het meest gesteld wordt code 301.9 is (persoonlijkheidsstoornis NAO: niet op een andere manier omschreven)! Dat is een eufemisme voor ‘ik weet het eigenlijk niet zo goed’. De kans is dan ook groot dat iemand met zo’n label helemaal geen stoornis heeft, maar gewoon even niet lekker in zijn vel zit. Het kan zelfs zo zijn dat zo iemand uit een culturele achtergrond komt die we over het algemeen niet zo goed begrijpen.

In 2006 bleek dat meer dan de helft van de samenstellers van de DSM op de loonlijst van de farmaceutische industrie staat. Dat maakt het niet eenvoudiger om het allemaal serieus te blijven nemen.

In grote lijnen ben ik een optimistisch, enthousiast, gedreven en sociaal actief iemand. Op bepaalde gebieden echter, lijd ik in steeds ernstiger mate. En daar komt Ataraxie om de hoek kijken. Ik durf nu al bijna te zeggen: Mijn Ataraxie! Het is weliswaar bij mij niet op alle vlakken aanwezig, vandaar mijn strijd voor erkenning van mijn deelspecifieke variant, maar wel steeds meer in het publiek bureaucratische domein. Met name in de toenemende mate waarin mensen aandoeningen claimen, allergieën jegens anderen ervaren, overgevoeligheid voor bijna alles ervaren, et cetera, et cetera. En daar vervolgens actie door de overheid op eisen. Op dat gebied en vooral dat stuk ligt mijn Ataraxie: een steeds gelatener levenshouding…

Ik hoop dat iemand de tijd vindt om de erkenning voor mij te regelen. Ik heb er de kracht niet meer voor……