25 okt Film Puinhoop toont impact van psychische problemen binnen een gezin
Vanaf 27 oktober te zien in diverse bioscopen: Puinhoop, een film van regisseur Allard Detiger en producent Selfmade Films, uitgebracht door Cinema Delicatessen. In deze documentaire neemt Allard de kijker mee in zijn eigen leven en dat van zijn moeder met borderline. De filmmaker geeft een ongepolijste weergave van hun complexe relatie en de impact die haar mentale toestand heeft (gehad) op het gezin. Het is een intieme documentaire – gefilmd over een periode van meer dan tien jaar – over de worsteling van een kind om onafhankelijk te zijn van een ouder die hem niet wil loslaten.
Na twintig jaar het contact met zijn aan borderline lijdende moeder tot een minimum te hebben beperkt, wordt filmmaker Allard Detiger gebeld door de politie. Het huis van moeder is totaal verwaarloosd, buren klagen en professionele hulp is per direct nodig.
Allard neemt een deel van de verantwoordelijkheid van de zorg voor zijn moeder op zich maar raakt hierdoor steeds meer verstrikt in ruzies en de trauma’s uit zijn jeugd. Naarmate zijn moeders toestand verslechtert vervagen de harde lijnen die Allard bewust tussen hen had opgebouwd. Hij vervalt hierdoor in oude patronen en wordt gedwongen kritisch naar zichzelf te kijken. Hij probeert om tot acceptatie en liefde voor zijn moeder te komen en te voorkomen dat hij zijn trauma doorgeeft aan zijn jonge dochter.
Aan GGZ.nl vertelt regisseur Allard Detiger waarom hij deze documentaire heeft gemaakt en legt hij uit wat hij met zijn film aan de kijker wil laten zien.
Over Puinhoop – visie van de regisseur
“Als filmmaker heb ik in al mijn documentaires het dualisme van de mens willen laten zien. Films waar je niet alleen het positieve van een personage laat zien, maar waar je ook op zoek gaat naar de ‘donkere’ kanten van een persoon; door het tonen van de problemen waar iemand mee worstelt, hoop ik zo een eerlijker of realistischer beeld te geven. Ik vind het belangrijk als maker om het leven van dichtbij te laten zien, en als die intimiteit af en toe voor de kijker ongemakkelijk is en als het ware schuurt dan schuw ik dat niet. Dus ik wist dat ik in een film over mijn moeder en mijzelf dat ook wilde en dat dit essentieel is voor een goede en eerlijke film.
Vanaf het moment dat ik gebeld werd door de politie, ben ik alles wat er tussen mij en mijn moeder gebeurde gaan filmen. Vanaf de uithuisplaatsing van mijn moeder tot de gesloten psychiatrische inrichting waar ze gedwongen wordt opgenomen. Onze relatie was zo ontzettend heftig emotioneel, ik had geen idee hoe ik ermee om moest gaan. Dwangmatig ben ik alles gaan vastleggen. Ik merkte dat de camera afstand creëerde, dit voelde als bescherming. Wat was ik aan het doen, waarom filmde ik alles? Was het puur als schild of was ik bewijsmateriaal tegen mijn moeder aan het verzamelen? Na een dag met haar dacht ik vaak: het was een kutdag, maar er zit vast wel een goeie scène in. Ik probeerde haar leven als filmmaker te zien, en niet als zoon.
Maar gedurende het maakproces van de film verandert mijn leven; ik word vader, mijn moeder komt te overlijden en ik probeer door het documenteren van mijn leven een uitweg uit de ‘puinhoop’ te vinden. Ik wil niet een eenduidige film maken waarbij ik afreken met mijn moeder, maar een documentaire waar ik op zoek ging naar hoe de relatie met mijn moeder zich zo heeft gevormd, wat mijn aandeel was in deze relatie en hoe ik daar anders naar kon kijken in een poging om de negatieve dynamiek met mijn moeder te doorbreken en me zo met haar en mijn eigen verleden te kunnen verzoenen. Dit is voor mijzelf en ik denk ook voor de documentaire een belangrijke stap en levert een reflectievere film waar anderen zich ook in zullen herkennen. Ik hoop dat, door mijn verhaal te vertellen en mijn eigen emotionele ontwikkeling in de film te laten zien, anderen zich daarin herkennen en zich gesterkt voelen om hun eigen verleden onder ogen te zien.
De documentaire Puinhoop geeft een unieke inkijk in de complexe verhouding die je als (KOPP) kind met je ouders kan hebben en de psychologische problematiek die daarbij komt kijken. Waar liggen de grenzen van de zorg als ouder voor een kind, maar ook als kind voor je ouders? De film toont dat er een grijs gebied is tussen gezond en ziek. Mijn moeder is een psychiatrisch patiënt, maar ook een mens met gevoelens. Het heeft mij moeite gekost om met mededogen naar haar te kunnen kijken. Ik realiseer mij dat er veel mensen zijn als mijn moeder en hoe gaan we als samenleving om met de zorg om voor mensen die verward zijn?
Puinhoop is een universele vertelling over verregaande loyaliteit van kinderen ten opzichte van ouders, en de noodzaak om oude rolpatronen te doorbreken voordat je als volwassene een autonoom bestaan kan opbouwen. Juist in het private intieme karakter van mijn filmmateriaal ligt het universele karakter van de film.”
Trailer
Bekijk hieronder de trailer van de documentaire Puinhoop van Allard Detiger:
Geen reactie's