Ervaringsverhalen | Als geen ander

25 jul Ervaringsverhalen | Als geen ander

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.

Als geen ander

Mijn intensieve week trauma therapie bij Trauma Centrum Nederland sloot ik af met het lied: Als geen ander, van Meau.

Keek ons samen, als twee meisjes. Zo verslagen van de tijd.
Soms leek het donker door iets kleins en de gevaren zo dichtbij.
Maar kijk nu eens waar we staan.
Hoe ver we zijn gekomen, we leven onze dromen.
Maar kijk nu eens waar we staan.
Kon daar alleen op hopen, zien en dan geloven.

Na deze week intensieve therapie kon ik eindelijk geloven dat het seksueel misbruik in de adolescentenkliniek niet mijn schuld was. Ik had mijn vriendinnetje en mezelf niet kunnen redden tegen die verpleegkundige.

Eindelijk kon ik toelaten dat de dood van hetzelfde vriendinnetje bijna 10 jaar later niet mijn schuld was. Het lot had ons weer samengebracht in een gesloten instelling omdat we beiden gebukt gingen onder complexe trauma’s, wat zich uitte in destructief gedrag. Onze hulpkreet aan de hulpverleners die ter plekke waren werd niet gehoord. Beiden waren we bang voor de confrontatie met ons verleden, de liefde die we voor elkaar voelden en de machteloosheid omdat we elkaar niet konden redden.

Na jaren ging ik eindelijk op haar verzoek in om aangifte te doen tegen de verpleegkundige uit onze tienertijd. Maar klaar was ik niet om deze trauma wond open te scheuren. Ik schoot verder terug dan ooit in mijn eetstoornis en ook mijn hulpvraag hierin werd niet gehoord. Ik was tenslotte niet opgenomen in een eetstoorniskliniek. Ik verzwakte zo ernstig dat mijn spieren uitvielen en mijn vriendinnetje mij wanhopig appte: “Ing, alsjeblieft, eet wat voor mij. Ik trek het hier niet zonder jou.”

Een week eerder zaten we nog samen op de bank, elkaar vasthoudend terwijl we spraken over doodgaan. We beloofden elkaar vol te houden, niet op te geven want eerst moest de verpleegkundige die ons en vele andere meisjes had misbruikt zijn straf krijgen. Met hulp van de hulpverlening of zonder hulp.

Toen ik die week later op bed lag, meer dood dan levend, hoorde ik geschreeuw, rennende mensen en alle alarmen gingen af. Voor ik het wist stond het voor mijn raam vol met politie en ambulance. Een onbekende kwam mijn kamer binnen en vroeg of ik oké was en ik stamelde alleen maar: “Waar is mijn vriendinnetje?”

Ze gaf geen antwoord op mijn vraag en juist daarin zaten alle antwoorden die ze had kunnen geven. Ik wist dat het te laat was en dat mijn vriendin er niet meer was. Mijn lijf kwam tot leven, ik kon alleen maar huilen en dit duurde tot de volgende ochtend.

Ik mocht haar niet meer zien. Toen haar ouders haar kwamen ophalen was het laatste wat ik kon doen een erehaag vormen rondom haar kist. Binnen één minuut was ze weg, alsof ze er nooit was geweest.

Die middag kwam eindelijk mijn behandelaar bij mij langs, niet om te vragen hoe het met mij ging maar om mede te delen dat vanaf de volgende dag dwangvoeding opgestart werd. Ik was boos, woedend, mijn lieve vriendinnetje was net overleden en ik had alles gehoord. Maar voor dat verdriet was geen ruimte, net zoals we jaren daarvoor niet gezien werden op de adolescentenafdeling.

Na mijn intensieve week traumatherapie maakte ik een wandeling om het klooster terwijl de woorden van Meau door mijn oortjes heen zongen. Ik had het weliswaar niet voor elkaar gekregen om die verpleegkundige te laten straffen, ook had ik mijn vriendin haar leven niet kunnen redden. Wel had ik vergeving en rust gevonden. Het was niet mijn schuld. En ik hoopte dat mijn vriendin die rust boven ook kon voelen.

* Noot van de redactie: Heb je gedachten over zelfdoding, heb je hulp nodig of maak je je zorgen om een naaste? Neem (anoniem) contact op met 113 Zelfmoordpreventie via chat, of bel 113 of het gratis nummer 0800-0113. De hulplijn is 24/7 geopend. *