30 jul Eigenzinnig #8: Ik wil(de) gelukkig zijn. En jij?
Debbie Rademaker (1985) is een creatieve schrijver, marketeer en conceptontwikkelaar. In 2020 kreeg ze – na de nodige inspanningen – de diagnose ADHD en Asperger, waar ze op haar eigen manier mee om probeert te gaan. In haar blogs krijg je een kijkje in haar rebelse en eigenzinnige leven, en maakt ze onderwerpen bespreekbaar.
In mijn vorige blog vertelde ik dat ik door uit mijn comfortzone te komen nu écht open stond voor verandering. Uiteindelijk heeft Kwong Steinraht mij mijn zelfvertrouwen teruggegeven. Mega fijn, natuurlijk. Maar wat was er dan eigenlijk aan de hand? Aangezien ik vaak overkom als iemand die erg zeker is van haar zaak. En blinkt van het zelfvertrouwen. Of toch niet?
Jazeker! Het klopt dat ik doorgaans goed weet wie ik ben en wat ik wil, en dat ook uitdraag. Ik ben niet het type ‘fake it till you make it’. Maar ook ik heb zo mijn eigen strubbelingen. Alleen deel ik dat niet zo snel; niemand hangt graag z’n vuile was buiten, toch? Persoonlijk ben ik van mening dat – hoe zelfverzekerd ik ook overkom (wat ik op zo’n moment oprecht bén), en hoe belangrijk ik het vind dat je jezelf mag en durft te zijn – no matter what, ik mijn buren NIET vertel waar ik ’s nachts van wakker lig. Laat staan, waar mijn onzekerheid over gaat.
Misschien is ‘de ander’ ook wel onzeker over iets, ik heb in ieder geval een hele reeks aan onzekerheden. Euhm, ‘had’. Natuurlijk doen bepaalde thema’s pijn om over te praten. Het is een open wond die langzaam geneest. Over de onzekere thema’s praten met iemand die je vertrouwt, dat maakt de pijn een stuk draaglijker. Letterlijk en figuurlijk.
In deze blog wil ik het met je hebben over zelfvertrouwen. Hierin deel ik (beknopt) mijn verhaal, goede en slechte ervaringen én heb ik 3 tips voor je, waarvan ik hoop dat je er echt iets mee kan!
Zelfvertrouwen
Geen idee of jij ook graag ‘een rondje Google’ doet. Zodra ik Google op ‘zelfvertrouwen’ dan kom ik vooral veel dingen tegen over ‘grenzen aangeven’, ‘nee leren zeggen’ en andere assertiviteitstrainingen. Het punt is, dat ik heel goed nee kan zeggen. En assertief? Ja, dát ben ik ook. Grenzen aangeven? Oei, dat vind ik een stuk lastiger. Let op; lastiger wil niet zeggen, dat ik grenzeloos ben. Het randje opzoeken, en daar net een tikkie overheen gaan. Tsja. Dat zijn van die dingen die ik misschien iets te vaak en te graag doe. Ik noem dat risico nemen. De ene keer pakt het goed uit en de andere keer… totáál niet. Ach ja, leren we van?!
Verder vind ik ‘zelfvertrouwen’ maar een vaag woord. Heel Nederland lijkt een tekort aan zelfvertrouwen te hebben. Ja toch? Ik bedoel, wie is er anno 2021 nou NIET in therapie. Bij de ggz, particuliere psycholoog ‘op de hoek’ of bij een of andere coach. En die coaches zitten zelfs op Instagram. Echt heel moeilijk is het tegenwoordig niet (meer) om ‘lekker aan je zelf te werken’. Het is vrij laagdrempelig geworden ofzo. Ik weet ’t niet zo goed. Maar wat ik wel weet, is dat zelfvertrouwen een verdomd lastig en tevens geweldig iets is. Het heeft wel wat verslavends, vind je niet? Als je eenmaal ervan geproefd hebt, wil je niet meer zonder!
Mijn boodschap om dat gevoel te bereiken: trust the process.
Mijn verhaal
Je begrijpt inmiddels waarschijnlijk dat ik nu (nog) niet veel wil delen over bepaalde (taboe)thema’s. Voor mij voelt dat nog niet goed. Ergens wil ik heel graag iets vertellen over hoe ik mijn zelfvertrouwen nu ervaar en heb teruggekregen. En ja hoor, ik begrijp dat ieders onzekerheid anders is. Of wellicht is mijn verhaal juist erg herkenbaar, dat kan ook. Toch ben ik er ‘gewoon’ nog niet aan toe om daar nu veel over te vertellen. Maar wees niet getreurd, ik kan er wel iets over kwijt. Het gaat er uiteindelijk om dat je iemand vindt waarmee je kan praten. Waarover dat dan precies is, doet er niet toe. Praten, praten, praten. Dát is echt ‘the key’. Mocht je niet begrijpen wat ik daarmee bedoel: ik doel erop dat ‘de sleutel’ naar je hart het belangrijkste is. Om open te gaan en te staan. Zo kan jij écht geholpen worden. Wat je verhaal precies is? Dat doet er niet toe. Geloof mij maar. Alles, écht alles kan je bespreken, als je de juiste persoon (of personen) daarvoor hebt gevonden.
Mijn goede en slechte ervaringen
Juist door altijd datgene te delen waar ik zelf behoefte aan heb, komen er mooie inzichten naar boven. Ik deel mijn verhaal, en daar haken mensen die iets herkennen vanzelf op aan. Hieruit ontstaan vaak de meest mooie (waardevolle) gesprekken, die beide kanten enorm goed kunnen helpen. Ik ben heel blij met mijn openheid, een stukje brutaliteit en vooral mijn eerlijkheid. En laat ik mijn directheid niet vergeten; ik weet dat veel mensen dat (to the point zijn) iets minder kunnen waarderen. Maar hey, daar heb ik geen boodschap aan! Daar ben ik zelf ook niet bepaald mee geholpen.
Er is echter niets vervelender dan iets fout doen, maar niet weten wat er fout gaat. Puur en alleen omdat mensen braaf hun mond houden en zich niet willen uitspreken, uit beleefdheid noemt men dat dan. Beleefdheid? Voor mij voelt dat eerder als een stommiteit. Als je niet weet wat er fout gaat, kun je het ook niet veranderen. Zo heb ik overigens ook niets aan semi goedbedoelde beleefde babbeltjes. Van die prietpraat op straat. “Hoe gaat het?” Nou, en wat als ik zeg: “Mega shit.” Wat dan? Dan niks. Want men heeft daar geen zin in. Dat zegt men niet, want men is natuurlijk super ‘beleefd’. Maar eigenlijk heeft men vooral geen tijd. Geen tijd? Hoe kan je nou ‘geen tijd’ hebben, wanneer je nota bene zelf vraagt: “Hoe gaat het?” Vraag het dan niet, denk ik dan. Maar goed, ik denk wel meer dingen…
Ik weet dat heel veel thema’s die ik met Kwong Steinraht besproken heb, niet per se besproken hadden hoeven worden. Als in: het was totaal niet ‘werk-waardig’ of van toegevoegde waarde voor de (samen)werkrelatie tussen ons. Ik kan niet anders dan dat beamen. Maar toch heeft ook dat me op een bepaalde manier geholpen.
Ik heb in dat opzicht dan ook nergens spijt van. Hoe fijn is dat? Ik vond het vooral heel fijn dat ik alles kon zeggen wat ik wilde. Alles wat op dat moment belangrijk voor mij was. Dat hij alles aanhoorde, zijn mening gaf, goede raad, motivatie, activatie en vooral: dat hij oprechte interesse toonde. In mij. Gewoon ‘in mij’, in hoe ik ben: Debbie. Debbie Rademaker. En niet ‘de ADHD’er’ of ‘de autist’ of ‘de uitblinker’ of ‘die met de super slimme hersenen’ die maar overuren draaien. Door al die hersen-fladdertjes die chaotisch blijven fladderen. En ik waardeer het dat hij het niet erg vond wanneer ik in de herhaling viel over iets wat misschien totaal niet boeiend is (voor hem of in het algemeen). Want jeetje Mina, wat heb ik veel gedeeld met Kwong. Heel veel.
Zelfs zo veel, dat hij inmiddels meer weet dan m’n beste maatje, of mijn ‘familie’ op kantoor. Die natuurlijk niet echt mijn familie is, maar wel meer als zodanig voelt dan mijn eigen familie. Iets wat al pijnlijk genoeg, maar wel een feit is. Al die gesprekken hebben me in ieder geval geholpen om te komen tot waar ik nu sta, met (hernieuwde) zelfvertrouwen.
Enkele tips voor meer zelfvertrouwen
1) Don’t overthink it. Spreekt voor zich.
2) Just check what’s going on. Spreekt voor zich.
3) And talk. Ja. Zeg ‘gewoon’ wat je te zeggen hebt. “Maak van je hart geen moordkuil.”
Het klinkt allemaal zo simpel. En ik weet als geen ander dat het helemaal niet zo simpel is als dat ik het graag laat lijken. Ook al ga ik nu niet mega diep in op mijn verhaal, toch hoop ik dat je er iets aan hebt. Zo niet, dan misschien wel over een tijdje. Dan helpt het je misschien om gelukkig te zijn op de manier die bij jou past.
Ga voor je eigen geluk. Ik gun het je!
Debbie Rademaker
Geen reactie's