29 aug Blog | Ervaringsverhalen: Gepest
Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.
In onderstaande blog is het woord aan de 30-jarige Larisse, die samen met haar hondje in Almere woont. Op haar 19e heeft ze de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS) en Non-verbal Learning Disabilities (NLD) gekregen. Op die manier is ze in de wereld van de ggz terechtgekomen. In haar blogs schrijft ze onder andere over wat ze heeft meegemaakt en hoe ze zich daarbij voelde.
Gepest
Op de basisschool had ik geen echte vrienden. En omdat ik daardoor vaak alleen was, was het makkelijk om mij te pesten. Het begon met wat voor hen grapjes waren, maar voor mij niet grappig was. En later werden het onprettige opmerkingen. Ze vonden altijd wel iets om mij mee te pesten. Of het nou mijn goedkope kleding was, de kleurcombinaties die ik droeg of de andere hobby’s en interesses die ik had.
In het begin dacht ik: ik ben nieuw, dit gaat wel over. Later verloor ik steeds meer de hoop dat het zou stoppen. En in het begin negeerde ik het gewoon. Maar ik ging me er wel steeds minder fijn door voelen. Op school hield ik me groot. Maar mijn moeder hoefde alleen maar te vragen hoe het op school was en dan rende ik de trap op naar mijn kamer, en was ik daar heel verdrietig tot het avondeten. Ik werd bijna nooit uitgenodigd voor een feestje van klasgenootjes, ik werd altijd als laatste gekozen tijdens gymles en sportdag.
Mijn moeder ging zeker één keer in de maand op school in gesprek met docenten over wat er aan de hand was. Alle docenten zeiden dat ik het fijn vond alleen te zijn. Maar ik wist gewoon niet hoe ik vrienden moest maken. De docenten deden ook niks tegen pesten. Niet voor schooltijd, niet na schooltijd en ook niet tijdens schooltijd. Het heeft me alleen maar nog meer teruggetrokken en verlegen gemaakt. Ik durfde gewoon niet meer met leeftijdgenoten om te gaan. Bang voor wat ze zouden vinden van mij, bang om weer opnieuw afgewezen te worden. Ik was aan het eind van de basisschool zo verdrietig, dat ik een gedicht had geschreven over dat ik liever bij mijn opa in de hemel zou willen zijn.
Op het vmbo hoopte ik dat ik niet gepest zou worden en vrienden zou maken. Ik ben ook naar een school in Lelystad gegaan waar ze zeiden een antipestbeleid te hebben. Ik heb daar één hartsvriendin kunnen maken waar ik alles samen mee deed. Helaas werd ik ook op deze school gepest, samen met mijn vriendin, door twee klassen. En dat antipestbeleid werkte voor geen meter. Na de eerste waarschuwing gingen ze gewoon verder, bij de tweede melding kwam er een gesprek met de pesters; dat boeide ze ook niet. Bij de derde melding spraken ze de ouders aan. Na elke poging tot aanpakken werd het eigenlijk alleen maar erger. Pas nadat er een nieuwe coördinator was moest de hele klas bij elkaar komen en iedereen zijn excuses aanbieden. Dat deden ze met grote tegenzin en ongemeend. En voor ons had het ook geen zin meer, omdat we toch over een korte tijd klaar zouden zijn op school.
Pesten is iets wat mij voor de rest van mijn heeft leven beïnvloed. Mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld, mijn vertrouwen in andere mensen en mijn stemming heeft het heel erg beïnvloed. Ik ben ook heel lang gesloten weest naar andere mensen, behalve naar mijn enige vriendin, mijn moeder en oma. Ik heb veel tijd nodig gehad om weer open en eerlijk te kunnen zijn naar anderen.
Het heeft lang geduurd voor ik deze pesterijen een plek kon geven en het af kon sluiten. En het heeft mij veel tijd en moeite gekost om mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen weer beetje voor beetje positief te veranderen, en het vertrouwen in andere mensen op te bouwen. Ik wil dan ook aan iedereen meegeven: als je ziet dat iemand gepest wordt, help die persoon alsjeblieft.
Geen reactie's