Nieuwe gastblog – Eigenzinnig #1: eenzaamheid

25 sep Nieuwe gastblog – Eigenzinnig #1: eenzaamheid

Debbie Rademaker (1985) is een creatieve schrijver, marketeer en conceptontwikkelaar. Afgelopen jaar kreeg ze – na de nodige inspanningen – de diagnose ADHD en Asperger, waar ze op haar eigen manier mee om probeert te gaan. In haar blogs krijg je een kijkje in haar rebelse en eigenzinnige leven, en maakt ze onderwerpen bespreekbaar.

Als een lege, koude wervelwind

Toen ik las dat ADHD en Asperger hand-in-hand gingen met eenzaamheid, was ik opgelucht. Ik vind het fijn, dat veel ‘logisch’ is geworden. Het voelt onwijs naar, een lege en koude ‘wervelwind’. Hoe die door m’n buik omhoog raast. Soms komt mijn eenzaamheid uit ’t niets opzetten. Als ik in gezelschap ben, is dat naar en dubbel. Als het niet na een week over gaat, wacht ik soms letterlijk ‘de tijd af’.

Een paar maanden geleden bleef ik me voor lange tijd alleen en eenzaam voelen. Toen ik in mei 2020 de diagnose ADHD en Asperger kreeg, kreeg ik naast acceptatie en zelfliefde ook meer inzicht in mezelf rondom andere dingen. Ik ben ruimdenkend, en heb best een rebelse/ruige levensstijl, en ook verslaving(gevoeligheid) is mij niet vreemd. Al jaren heb ik daar zelf een manier in gevonden om ermee om te gaan. Ja, door het simpelweg niet als een verslaving te zien. Een verslaving klinkt zo hard, fout, junk-achtig, afgegleden van de maatschappij. In december 2019 ben ik begonnen met Ritalin; het medicijn helpt mij enorm. Eerlijk gezegd denk ik dat ‘het’ altijd oppassen is in het leven, wat iemand ook doet.

De juiste zelfontwikkeling

Lang heb ik geprobeerd meer balans in mijn leven te hebben, maar ik zou niet weten waarom? Er zijn andere dingen waar ik de juiste hulp voor wil. En dat schiet niet op: al 2 jaar wacht ik. In november 2019 heb ik mezelf aangemeld voor 2 trainingen. Eind september 2020 ben ik – na bijna een jaar – begonnen met een training Sociale Vaardigheden. Eerlijk gezegd heb ik er wel aan zitten denken om de training Sociale Vaardigheden te stoppen; voordat ik begon.

Het afgelopen jaar kwam ik tot het besef steeds vaker vast te lopen. Dit gebeurde bijna dagelijks. Heel vervelend. Hierdoor voelde ik geen behoefte meer om mensen te zien, spreken of ermee om te gaan. Bijna een jaar heb ik niet meer met iemand afgesproken, ik mis het niet. Laat ik even vooropstellen: ik vind mensen aardig, alleen hoef ik daar niet per se iets mee te doen. Het voelde op den duur niet meer goed. Juist omdat eenzaamheid een gevoelig onderwerp is, wil ik vanuit een goed hart mijn verhaal bespreekbaar maken. Als mensen die mij kennen dit verhaal nu lezen en denken ‘aha, daarom zien/horen/lezen we niks meer van Debbie’: dat zou kunnen, ik ben best een slechte ‘terug-berichter’. De ene keer heb je geluk, en dan pech. Net als in ’t leven.

Vrede met de eenzaamheid

Zoals ik uiteindelijk zelf een weg vond in bijvoorbeeld het gebruik van alcohol en drugs, heb ik uiteindelijk ook mijn weg gevonden in de eenzaamheid. Ik had wekelijks gesprekken met de huisarts. Openhartige gesprekken met mijn humor en zelfspot zorgen voor een realistisch beeld. Daar hou ik van. Ik wil alles kunnen zeggen wat ik wil. Zonder gedoe of het in m’n nadeel werkt, puur door mijn (te grote) eerlijkheid. Op drank en drugs heerst er net zo’n taboe als op eenzaamheid. En vergeet ADHD en Asperger niet. Alles is verbonden met elkaar. Wel vind ik het jammer dat ik tot nu toe niet ‘echt’ hulp heb gehad. We hebben dat uiteindelijk niet door laten gaan. Omdat ik een té complex geval zou worden, en de huisarts bang was dat het in mijn nadeel zou werken. De keuze was al niet reuze. Het voelt dubbel, niet voor dingen ’te kunnen gaan’, omdat ik anders te complex ben. Maar complex was ik al en complexiteit schijnt hip en geliefd te zijn.

Daarom luister ik graag naar muziek, lees ik boeken, zoek ik op internet. En ik kan m’n ei kwijt in het schrijven; van verhalen, columns of gedichten. Ik schrijf onwijs veel, niet alles komt online. Het leuke van creatief schrijven is dat beladen onderwerpen poëtisch worden, zelfs kunstzinnig. Geweldig. Ik hou van kunst, en zocht destijds naar kunstenaars met een ruig of eenzaam leven. Vincent van Gogh kon met zijn bijzondere verhaal niet ontbreken. Het werkt voor mij goed om verhalen van andere mensen te lezen. Het liefst lees ik échte verhalen, met wat tips.

Afgelopen januari 2020 is mijn oom overleden; ook hij schreef veel. Het blijft een beetje verdrietig, op het trieste af, hoe veel wij uiteindelijk op elkaar leken. We hadden nooit écht de tijd, moeite en gelegenheid genomen voor elkaar. Inmiddels is hij in de hemel, ik hoop gedichten aan het schrijven, met de muziek aan en een biertje. Nog een reden waarom ik de dingen deel. Voor je ’t weet is het te laat. Het is geen bewuste verrassing, eerder een ‘oeps’. Ik ben nooit bang. Bang voor de dood ben ik ook niet. Als ik ‘nu’ opeens ga, baal ik stiekem wel als een stekker ja. Vooral omdat ‘het lekker gaat’. En ik aan de dingen werk, waaraan ik wilde werken. Ik volg bewust geen kranten en nieuws. Jammer genoeg krijg ik onbewust toch zo’n bericht binnen. Hoe een bewoner, dood, pas na maanden werd gevonden. Over die dingen maak ik mij weleens angstig en kan er soms paniek toeslaan.

Mijn kantoor, thuis, is één grote chaos. Eigenlijk zit ik altijd daar, dus mocht ik plots gaan dan kan je je lol op. Ik heb geen gezin, ben alleen met mijn hondje. In 2016 en 2017 was ik echt té veel bezig. Ik besloot dat het ‘genoeg’ was en wilde ergens voor zorgen. Zodat ik mezelf minder eenzaam voelde. En het minder logisch was om van genieten om te slaan naar mezelf verliezen. Heel veel mensen begrepen totaal niet waarom ‘uitgerekend ik’ een puppy van 9 weken nam, na bijna een jaar in de wacht te staan voor hulp. In dat jaar was ik er niet aan toe om mezelf kwetsbaar op te stellen en het verhaal te bespreken. In die tijd was ik vooral 6 dagen aan het werk, als zzp’er waar ik momenteel in loondienst ben. Met het maken van bewuste maar andere stappen, hou ik de verantwoording bij mezelf. En ik bepaal liever zelf wat ik wel of niet deel.

Inmiddels is mijn hondje 3 en één van de vele goede dingen in m’n leven. Het is goed om te weten dat ik nergens spijt van heb.

Enthousiast stuiterbal ik door ’t leven

De komende maanden ga ik door met mijn trainingen. Ondertussen blijf ik hopen (en afwachten) op de juiste hulpverlening rondom ADHD en Asperger. Geen idee hoe alles nu gaat lopen. Ik kan de veranderingen merken; er zijn al psychiaters weg. Met wat geluk ga ik weer studeren, zodat ik me nog meer kan specialiseren. En, ik probeer vooral gelukkig te zijn op mijn manier. En de momenten die er zijn, bewust niet ‘zwaar’ te benaderen. Het omdenken of creatief met woorden omgaan, is altijd fijn.