16 okt Nieuw onderzoek naar PRI bij extreme terugkerende anorexia
Vorig jaar verscheen er een artikel over Past Reality Integration (PRI) in ons GGZ Vaktijdschrift: een behandelvorm die enerzijds veelbelovend is en anderzijds de nodige kritiek over zich heen krijgt wegens gebrek aan wetenschappelijke ‘bewijs’. Onlangs zijn de resultaten gepubliceerd van nieuw onderzoek naar de inzetbaarheid van PRI bij het behandelen van extreme terugkerende anorexia. De eerste bevindingen zijn positief en bieden hoop voor toekomstige behandeling van deze aandoening.
Hoewel het artikel in het GGZ Vaktijdschrift vooral ging over welke factoren bepalend zijn voor de effectiviteit van therapeuten (in bredere zin), kwam ook hier een hoop kritiek op. Over de effectiviteit van Past Reality Integration zijn de meningen nog flink verdeeld. Nieuwe onderzoeken bieden nieuwe inzichten, en de huidige resultaten scheppen positieve verwachtingen over de mogelijkheden van PRI bij extreme gevallen van anorexia.
Anorexia is een aandoening die tot nu toe lastig te behandelen is, en in extreme vormen relatief vaak tot sterfte kan leiden. Lange tijd werd vooral de mode-industrie en het slanke schoonheidsideaal aangewezen als mede-veroorzaker van de ziekte, maar er ontstaan nu andere ideeën en inzichten. Zo is er momenteel een theorie die ervanuit gaat dat trauma’s op zeer jonge leeftijd – in de periode rondom en de eerste jaren na de geboorte – betrokken zijn bij het ontstaan van anorexia. Vaak gaan er diverse negatieve jeugdervaringen en psychische klachten vooraf aan de ontwikkeling van een eetstoornis; daar zijn ze bij dit onderzoek dieper op ingegaan.
Bij de behandeling van anorexia lag de focus tot nu toe in veel gevallen op het aanpakken van de symptomen, en was er weinig tot geen aandacht voor onderliggend trauma. Aankomen en een gezond gewicht krijgen stond voorop, waarbij soms zelfs dwang werd toegepast. Wanneer trauma’s ten grondslag liggen aan de ziekte, kan zo’n behandeling de situatie uiteindelijk echter juist verergeren. Eerder werden al aanwijzingen gevonden dat een combinatie van verschillende therapieën nodig kan zijn om een complexe aandoening als anorexia goed te kunnen behandelen.
In het recentelijk gepubliceerde onderzoek is gekeken naar het behandeleffect van Past Reality Integration: een zogenaamde ‘combinatietherapie’ geïnspireerd op cognitieve gedragstherapie, traumatherapie en een schemagerichte benadering. Nieuwsplatform Sociaalweb schrijft het volgende over het artikel dat gepubliceerd is in het wetenschappelijke tijdschrift Association for Prenatal and Perinatal Psychology and Health (APPAH):
“De eerste resultaten, gemeten over een langere periode, lijken heel positief. De onderzochte meisjes en vrouwen (met een extreem laag BMI van 12.5-16.5) hadden na therapie allemaal veel minder dwanggedachten over eten, automutilatie verminderde of stopte, suïciderisico’s namen af en verdwenen. Het gewone leven kon bij allen worden hervat. De meesten kwamen zonder sondevoeding weer op een redelijk (tot gezond) gewicht. Uiteraard zijn dit voorlopige onderzoeksuitkomsten en is dit onderzoek bij een kleine groep gedaan. Er is nog meer onderzoek nodig, ook bijvoorbeeld naar de effecten op langere termijn en mogelijke afbreukfactoren.”
Lees hier het volledige bericht van Sociaalweb over het onderzoek naar PRI bij extreme terugkerende anorexia. Meer over Past Reality Integration lees je in de derde editie van ons GGZ Vaktijdschrift.
Meindert
Geplaatst op 15:47h, 16 oktoberDankzij deze behandelmethode mijn dochter weer terug!!
Bedankt Ineke voor de inzet en drive waarmee je haar geholpen hebt!!
Gert
Geplaatst op 11:35h, 17 oktoberGeweldig dat jullie hier aandacht aan besteden. Los van de vraag of PRI zinvol is is het steeds duidelijker aan het worden dat de wrede werkwijze met de kwetsbare anorexia patiënten moet stoppen in de instellingen. Niemand dwingen. Zoek de persoon in de patiënt terug. Warmte, liefde, liefde en nog eens liefde…..
T.
Geplaatst op 10:41h, 26 januariHet honger en verzadigingsmechanisme is uit balans. en hebt vanzelf geen honger meer en eet dan kleine beetjes en zit snel vol. Het eten gaat traag en niet zo vlot. Veel rust autonomie en zelfcompassiie en slapen en uitgebalanceerde voeding. Vroeger hadden ze ook wel eens mandometers waar in je een bepaalde gewogen hoeveelheid op moest eten binnen zo veel tijd Bij een tunnelvisie zien ze iemand net als persoon en mens maar meer als een ziekte en pakken de autonomie af