07 dec Mijn droom van een succesvolle bloedzuigerboerderij
– Column door Paul de Bruijn, psycholoog en oprichter van ProMind –
Als zestig jaar geleden Best Practice (BP) en Evidence Based (EB) strikt waren ingevoerd, was ik nu dood!
In die tijd bestonden open hartoperaties nog niet en werden er geen omleidingen aangelegd om je hart verder te kunnen laten pompen. In 2019 kreeg ik van de ene op de andere dag last van druk op mijn borst. Psycholoog die ik ben, dacht ik natuurlijk meteen aan hyperventilatie. Immers, fysiek is altijd psychisch zeiden Van Kooten en De Bie in 1977 al in de Clichémannetjes (te zien in deze video vanaf 4.12). Degene met wie ik op het strand liep raadde me aan toch maar even naar de dokter te gaan. Daar bleek dat vanaf mijn aorta de boel aardig dichtgeslibd was. In minder dan drie weken kon ik geen honderd meter meer lopen zonder moe te zijn. Twee maanden na de eerste pijn ben ik geopereerd. Ribbenkast open gezaagd, hart stilgelegd, hart-longmachine, nieuwe bekabeling en weer dicht. Hartchirurgen noemen zichzelf overigens veredelde loodgieters! De ochtend daarop een gevoel alsof er een treinstel door je borstkas is gereden en vervolgens achteruit heeft ingeparkeerd.
Maar terug naar ons verhaal van BP en EB. Zestig jaar geleden was BP en EB bij hartproblemen als de mijne: rustig aan doen en een pilletje onder de tong voor bloedvatverwijding. En dat werkte. Voor even, want het stopt het dichtslibben niet. Je ging dus na niet al te lange tijd, na een paar hartinfarcten, gewoon dood.
BP en EB houden in dat je dat gebruikt wat zich bewezen heeft. Laat dus geen ruimte voor innovatie. Het brengt niets anders dan een stagnatie en oer-conservatisme. Het geeft geen enkele ruimte aan dwarse vernieuwers. Het maakt degenen die zien dat de Keizer in zijn blootje loopt monddood. Een bijkomend probleem is een structureel wantrouwen tegen vernieuwing.
Gelukkig wordt er nog wel een beetje beentje gelicht met EB en BP, maar het maakt progressie allemaal wel wat stroperig. Voordat iets goedgekeurd wordt, ben je zo jaren verder. Het zorgt er ook voor dat veel bestaande behandelmethoden niet of nauwelijks kritisch tegen het licht worden gehouden en onnodig leed standhoudt.
Ik droom er wel eens van dat EB en BP tweehonderd jaar geleden waren ingevoerd. In de tijd dat de behandelmethode waar je gegarandeerd van opknapte, en nu nog wel overigens, een goede aderlating was. Dat je twee dagen later evenzogoed dood ging maakte niet uit. Ik droom dat ik een succesvolle bloedzuigerboerderij run. Gelukkig word ik dan de volgende ochtend in deze wereld wakker, waar ze het gelukkig niet al te nauw nemen met EB en BP. Daarom leef ik nog! Pfffff!
A.F. Niets
Geplaatst op 09:25h, 08 decemberDat de wereld gebaat is bij een zekere mate van rebellie, ben ik met je eens, maar ik betwijfel of de conclusies die je hier trekt het logische gevolg op jouw voorbeeld zijn. Immers: ‘BP’ en ‘EB’ beroepen zich voor hun validering op de wetenschappelijke methode, en die biedt wel degelijk ruimte voor vernieuwing (men zou zelfs kunnen beweren dat dat haar belangrijkste motivator is).
Ik zie in jouw voorbeeld dan ook juist een bevestiging van het nut van de wetenschappelijke methode (en daarmee EB en BP werken): had men niet de moeite genomen deze in te zetten om de effectiviteit van verschillende behandelmethoden te onderzoeken, wie weet waar je dan terecht was gekomen!
Dat gezegd hebbende, wens ik je nog een goede gezondheid Paul 🙂
Paul de Bruijn
Geplaatst op 12:39h, 10 decemberBedankt voor je gezondheidswens.
De wetenschappelijke methode is een erg rekkelijk begrip. Het is in elk geval in de zorg niet een goed gedefinieerd model. Ik zie niet goed hoe je vernieuwing als de grote motivator kunt beschouwen. EB en BP zijn inherent conservatief tenzij expliciet wordt opgenomen dat vernieuwing en experiment als leidraad moeten dienen. In de zorg is dat in elk geval niet zo. En wordt door verschillende disciplines zelfs actief tegengewerkt. Bijvoorbeeld bij het curriculum van de GZ-opleidingen.