Ervaringsverhalen | Koekje bij de thee

04 sep Ervaringsverhalen | Koekje bij de thee

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.

Koekje bij de thee

“Mogen we vanavond alsjeblieft bokkenpootjes?”

Waar de ene verpleegkundige rekening hield met onze wensen en soms zelfs twee pakken met koekjes meenam, pakte de andere verpleegkundige het eerste pak koekjes wat ze zag liggen en telde de koekjes uit zodat we allemaal 1 koekje konden krijgen en de rest nam ze mee naar kantoor.

Woedend maakte me dat en het duurde niet lang tot we een geheim plekje in de woonkamer maakten waar we de overgebleven, lekkere koekjes verstopten, zodat als een vervelende verpleegkundige dienst had we tenminste lekkere koekjes tot onze beschikking hadden.

Als ik hieraan terugdenk word ik verdrietig, die koekjes maken namelijk helemaal niet zoveel uit. Het gaat om wat die koekjes representeren: autonomie, vrijheid en keuzes.

In een gesloten opname werden wij als cliënten van veel vrijheden beroofd. Een kwartier onder begeleiding wandelen was vaak het eerste teken van vertrouwen, en als je even zonder begeleiding de deur uit mocht dan had je ‘vrijheden’. Over maaltijden en bedtijden mochten we niet zelf beslissen. Therapie was er minimaal en op indicatie. En zaken als op je sokken lopen of onderuit gezakt tv kijken in de avond was ten strengste verboden. Als al deze zelfregie je wordt afgenomen, dan is welk koekje je in de avond bij de koffie of thee krijgt plots heel belangrijk.

De vervelende verpleegkundigen zeiden dan: “Jullie zijn patiënt en wij bepalen…”

Dit voelde zo denigrerend, want al waren sommige groepsgenootjes in de war, worstelden anderen met somberheid en destructief gedrag en weer anderen met hun verleden, we waren bovenal nog steeds mens! We waren mens en kregen om de haverklap te horen dat we ‘eigen verantwoordelijkheid’ moesten leren nemen. We moesten onze dissociaties onder controle krijgen, herbelevingen leren voorkomen en emoties op een constructieve manier uiten.

Dit zijn grote leerdoelen als je dit nooit hebt geleerd. Er gaat complex trauma onder schuil, angst voor hechting en veel boosheid en verdriet. Hoe moesten wij deze grote stappen zetten vraag ik mij af, als de regie over welk koekje we in de avond wilden eten niet bij ons neergelegd kon worden…