26 jun Ervaringsverhalen | Ik vind je slipje niet sexy
Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.
Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze als projectmedewerker bij Stichting ExpEx en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Daarnaast geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening. Ook is Inger momenteel in verwachting van haar eerste kindje als bewust alleenstaande moeder; haar traject is te volgen op Instagram via @eensolomama.
Ik vind je slipje niet sexy
In mijn column ‘De separeercel’ schreef ik over wat er gebeurt als je gesepareerd wordt. Een klein stukje van deze column wil ik hier nogmaals delen omdat dit zo rauw en pijnlijk is:
Voor ik het wist zaten er drie zorgbeveiligers bovenop mij, hielden twee verpleegkundigen mijn armen vast en drukte één iemand mijn hoofd tegen de grond. Mijn broek werd omlaag getrokken en ik hoorde een stem zeggen dat er 5/50 toegediend zou gaan worden. Terwijl ik me bewust was van de realiteit voelde ik ook een golf van angst opkomen vanuit vroegere herinneringen waarin mij pijn werd gedaan.
“Op 3 tillen we haar omhoog en gaan we een deurtje verder. 1, 2, 3…”
Met alle kracht in mijn lijf stribbelde ik tegen en er waren zeker 6 mensen voor nodig om mij naar de separeer te brengen. Daar werd ik wederom gefixeerd en werden mijn kleren uitgetrokken. Ik huilde, schreeuwde en uiteindelijk voelde mijn hele lichaam verlamd.
“Op 3 laten we los en gaan we uit de deur, we proberen over een uur weer bij je te komen kijken Inger. Je kunt zelf je scheurkleding aantrekken als je rustiger bent. Op 1, 2, 3…”
Na weer een separatie had één van de mannelijke verpleegkundige die hierbij was geweest weer dienst. Hij en ik hadden geen klik. Regelmatig ging hij mijn grenzen over en zo ook vandaag:
“Weet je nog dat ik je broek uittrok tijdens de separatie, ik vind je slipje niet sexy. Ik zou je nooit doen als je dat draagt…”
Verbaasd en met stomheid geslagen, keek ik hem aan. We zaten midden in de woonkamer, wachtend op groepsgenoten voor de dagopening. Na deze opmerking las hij rustig verder in zijn krant.
Keer op keer hadden we tijdens huiskamer vergaderingen en psycho-educatie een klacht ingediend over deze verpleegkundige. Zo was er een groepsgenootje dat vanuit dissociaties naakt over de gang liep, zij voelde zich niet veilig als hij soortgelijke opmerkingen maakte na zulke incidenten. Hij stimuleerde groepsgenootjes in hun eetstoornis door te zeggen dat hij het jammer vond dat ze niet zoveel borsten hadden maar dat er altijd mannen zijn die op ‘jonge meisjes’ vallen.
Ik voelde me bekeken, onveilig en bovenal niet serieus genomen door de hulpverleners om ons heen. De geschiedenis herhaalde zich in dat grensoverschrijdend gedrag door mannelijke verpleegkundigen mij niet vreemd is. En ook dat dit gedoogd werd door andere personeelsleden op de werkvloer. Nu bleef het bij deze man bij opmerkingen en een fysiek harde aanpak gedurende de uitvoer van dwang, maar maakt dat het minder erg?
Nog steeds weet ik niet zo goed wat je hier als patiënt aan kunt doen. De instelling aanspreken, klachtencommissie mailen of met de vertrouwenspersonen praten heeft geen nut. Ook hebben groepsgenoten de politie ingeschakeld maar zij werden weggezet als de verwarde persoon. Ik heb de NZa gebeld, maar die konden pas wat doen als er meerdere klachten binnenkwamen.
Als patiënt met een dwang machtiging sta je machteloos en hulpverleners die kwaad willen doen weten dat… Dus help mij, help ons.
Wat kunnen patiënten doen om zichzelf te beschermen? Waar kunnen ze terecht?
Annette Plooy
Posted at 13:34h, 26 juniHeel stuitend, wat je beschrijft. Was er geen PVP in die instelling? Een onafhankelijke vertrouwenspersoon?
Simona
Posted at 15:09h, 26 juniInspectie bellen en klacht melden. Dan wordt het op een groot bord opgenomen. Gedurende minimaal 1 jaar, als er meer meldingen volgen wordt er onderzoek gedaan.
Jolande Rommens
Posted at 09:41h, 27 juniMijn hemel.. wat een foute opmerkingen. Ik zou niet weten waar je terecht kan maar schrik er wel van. De inspectie gezondheidszorg lijkt me dan de meest aangewezen instantie om dit te melden. Bij voorkeur met meerdere mensen meldingen doen. Ik hoor dit soort verhalen wel eens in mijn praktijk. Wat ik zo schrijnend vind is dat dit soort dingen zo door kunnen etteren in zo’n organisatie. Secundaire victimisatie.
Lizet
Posted at 09:31h, 28 juliDit zijn niet alleen maar foute opmerkingen maar al verder dan alleen dat, zieke geest die denkt recht te hebben op grootspraak en inneming van totale arrogantie. Maar om even mee te praten, ik heb dus een vrouwelijke ambulant gehad in een kwetsbare tijd die ging worstelen op de grond en mij emotioneel mishandelde, hier moet meer en duidelijke meldpunten voor komen.
Ik heb inderdaad meerdere secundaire victimisaties gehad, ze zagen het maar grepen niet in. vertrouwenspersonen waren bij mij precies hetzelfde, hielden handen boven het hoofd van de zorgmedewerkers of kwamen niet verder dan ‘wat een vervelende situatie’ maar werd helemaal niet besproken. Ik ben dan ook tegen vertrouwenspersonen die in het bedrijf werken, vaak worden dat ‘in de sfeer’ vriendschappelijk. Onafhankelijk die een neutrale blik heeft is beter.
Echt heftig wat je hebt meegemaakt. Misschien zou je info@landelijkmeldpuntzorg.nl kunnen mailen.