Ervaringsverhalen | Eigen regie

21 nov Ervaringsverhalen | Eigen regie

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.

Eigen regie

Vanaf de scheiding van mijn ouders ontstond er een gigantisch schuldgevoel. Ik dacht dat wat ik deed, wat ik zei en zelfs alleen mijn aanwezigheid al ongeluk bracht. Na een serie traumatische gebeurtenissen kwam daar schaamte bovenop. Alsof heel de wereld kon zien hoe vies en waardeloos ik was. Ik wilde weg zijn, zo klein mogelijk en onzichtbaar.

De hulpverlening heeft deze gevoelens grotendeels erger gemaakt in plaats van met mij te kijken naar waar dit gevoel vandaan kwam. Het systeem van de ggz is in mijn ogen altijd op zoek geweest naar een snelle oplossing, symptoombestrijding, terwijl ik eerst behoefte had aan geborgenheid. Toen de ggz merkte dat symptoombestrijding niet werkte, volgde afwijzing. Mijn eetstoornis was chronisch en met slechts twee EMDR-sessies op zak was mijn trauma uitbehandeld. Deze boodschap bevestigde mijn gevoel dat ik mislukt was. Mijn hopeloosheid leidde uiteindelijk na vele jaren naar een sterke doodswens waarop de ggz plotseling toch wel in beeld kwam met dit keer als prioriteit: mijn veiligheid.

Ondanks dat ik al jaren een duidelijke hulpvraag had en duidelijk kon verwoorden wat ik nodig had, werd er niet geluisterd. Veiligheid betekende dwang, isolatie en meedraaien in de structuur die mij aangeboden werd.

Mijn behoefte om te studeren, leren, reizen, zien, contacten op te bouwen en met een voet in de maatschappij te staan deden er niet meer toe. Er was geen uitzicht op hoe ik dit kon opbouwen. En terwijl ik mij met de dag wanhopiger voelde, kreeg ik steeds vaker te horen dat ik eigen regie moest leren pakken. Eigen regie betekende niet uitspreken en uitvoeren wat ik nodig had om stabiliteit en uiteindelijk geluk te vinden. Eigen regie betekende doen wat mij gezegd werd en laten zien dat ik mij in een gesloten klinische setting staande kon houden.

Toen ik uiteindelijk mijn vrijheid terugkreeg werd er een hoog risico beleid ingezet. Een mooi woord voor wat voor mijn gevoel betekende dat ik het kon uitzoeken als het niet goed met mij ging. Eigen regie betekende nog steeds niet dat er geluisterd werd naar mijn hulpvraag of dat er op basis daarvan een plan gemaakt ging worden. Er werd gezegd:
“Je dwingt hulp af”
“Je wilt opgenomen zijn”
“Je wilt helemaal niet in het normale leven staan”
“Je bent uitbehandeld”
“Je gaat het toch niet redden”

Ik was in de war en begon aan mijzelf te twijfelen of ik in staat was te communiceren. Hoe mijn hulpverleners mij ervaarden kwam totaal niet overeen met de boodschap die ik probeerde te vertellen. Mijn schuldgevoel was enorm en lange tijd nam ik het mezelf kwalijk. Dat ik langdurig in een gesloten setting werd geplaatst en meerdere rechtszaken moest ondergaan terwijl de mensen die mij pijn hadden gedaan niet vervolgd konden worden omdat er “te weinig bewijs” was. Het was niet logisch voor mij en tegelijkertijd bevestigde dit wederom dat er iets mis was met mij.

Tot ik mijn fantastische psycholoog tegenkwam. Zij gaf, ondanks de waarschuwingen van de rest van het team, mij een kans. Poliklinische behandeling gericht op trauma. Zij luisterde naar me en beantwoordde mijn hulpvraag. Er waren nog steeds strenge kaders, duidelijke afspraken, maar daarin was tevens ruimte om te vallen en weer op te staan. Door mijn hulpvraag te beantwoorden en samen naar een weg te zoeken waarin dit haalbaar was, kreeg ik voor het eerst echt mijn eigen regie terug. Mijn behandelaar en ik werden gelijkwaardig, een team dat samen voor hetzelfde doel ging.

Soms was mijn behandelaar hard en tevens duidelijk, omdat ik het moeilijk vond haar het vertrouwen te geven dat nodig was om de therapie aan te gaan. Zonder oordeel mocht ik dan vertellen dat schaamte, angst en schuld het overnamen. Ze legde mij uit hoe dit werkt in de hersenen en mijn lichaam, waardoor ik begrip kreeg voor mezelf zonder te stoppen om mezelf uit die verlamming te pushen.

Voor het eerst in mijn leven voel ik me al lange tijd gezond, sterk, gelukkig en heb ik geen destructieve coping nodig om staande te blijven. Ik zal nooit vergeten hoe het voelt om als patiënt behandeld te worden en ik probeer te accepteren dat sommige mensen me nog lang als patiënt zullen zien.

Ik weet echter dat ik 100% mens ben, ik weet wat ik wil en nodig heb. Ik weet wat ik kan en niet kan. Bovenal weet ik dat ik niet minder waard ben omdat er toevallig hele ellendige dingen zijn gebeurd in mijn leven. Dat is niet mijn schuld, het is enkel het verleden. Maar ik leef in het heden en kijk naar de toekomst. Mijn trauma heeft me niet sterker gemaakt, maar uit de rol van patiënt kunnen stappen wel. Ik heb mezelf op zo’n intens diep level kunnen vinden, ik durf te reflecteren en naar mezelf als geheel te kijken.

Ik ben sterker dan ik was en ik ben trots op waar ik vandaag sta. Tegen iedereen in dezelfde situatie zou ik willen zeggen: stop nooit met in jezelf geloven, op je gevoel te vertrouwen en je intuïtie te volgen. Zelfs al lijkt de rest van de wereld je niet te horen. Je bent niet gek en je verdient warmte, liefde, een luisterend oor en goede hulpverlening waarbij je op een gelijkwaardige manier behandeld wordt. Wat je ook hebt meegemaakt, het maakt je niet minder dan andere mensen. Je bewandelt slechts een ander pad in het leven. De gebeurtenis maakt je niet sterker, maar het pad naar herstel wel.