06 nov Eigenzinnig #4: te complex
Debbie Rademaker (1985) is een creatieve schrijver, marketeer en conceptontwikkelaar. Afgelopen jaar kreeg ze – na de nodige inspanningen – de diagnose ADHD en Asperger, waar ze op haar eigen manier mee om probeert te gaan. In haar blogs krijg je een kijkje in haar rebelse en eigenzinnige leven, en maakt ze onderwerpen bespreekbaar.
Gelukkig is het met mijn ‘writer’s block’ inmiddels goed gekomen. En heeft het niet heel lang geduurd. Wat mij momenteel al een tijdje bezighoudt, is de zoektocht naar de juiste hulp. Na twee jaar met deze zoektocht bezig te zijn, had ik verwacht dat het makkelijker zou worden met de diagnose die ik afgelopen mei heb gekregen. Helaas pindakaas!
Door alle stress, angst en onzekerheden uit het dagelijks leven die ik met ADHD en Asperger ervaar, kan er destructief gedrag bij mij ontstaan. Rommelen met drank, drugs, medicijnen, en soms komt mijn eetstoornis weer om de hoek kijken, die eigenlijk al jaren ‘over’ was. Natuurlijk wil ik hier iets aan doen. En ja, ik weet dat het allemaal ‘erg lastig’ is en niet zomaar weggaat. Maar weet je wat ik nog lastiger vind? Dat ik steeds word weggezet als ‘te complex’.
‘Te complex’ zijn voelt bijna aan als een nieuw trauma. Ik weet niet waarom professionals er zo dol op lijken te zijn. Met zo’n lange, mooie en interessante studie had ik verwacht dat je leert om te gaan met ‘complexe mensen met problemen’. Niet dus. Tsja, en dat steekt gigantisch. Want als zij het al niet weten of niet willen? Hoe moet ik het dan leren?
In de gesprekken die ik met maatschappelijk werk of de POH heb, komt ook naar voren dat het ‘beter’ voor mij zou zijn als ik met bepaalde dingen stop (of even minder), omdat het de kans op geholpen worden kleiner maakt. Terwijl we toch ‘allemaal’ weten, dat ADHD en verslavingen hand in hand gaan? Hoe kan je dan als expertisecentrum op de website zetten dat je geen mensen helpt met autisme en verslavingen of eetstoornis? Ik begrijp dat niet. Het voelt als de krenten uit de pap vissen, terwijl het zo logisch lijkt. Ik vergelijk het vaak met yoghurt eten en de typische yoghurtsmaak niet lusten, en er daarom veel suiker in gooien. En dan verontwaardigd zijn dat je aankomt; want yoghurt is toch gezond?!
Omdat ik nog geen passende hulp heb vanuit de ggz, probeer ik mezelf te helpen met afleiden, zodat ik niet de hele dag bezig ben met mijn ‘gedoe’. Als ik zo’n periode heb, vind ik het lastig om met mensen af te spreken. Daarom probeer ik dingen te doen die alleen heel goed te doen zijn. In de badkamer tutten bijvoorbeeld: lang en warm douchen met een gezichtsmasker op, nagels lakken, haar verzorgen en mezelf opmaken geeft al een beter gevoel. M’n favo muziek luisteren, iets lekkers durven eten zonder mezelf schuldig te voelen en erop vertrouwen dat mijn gezonde voeding de hele week ‘prima’ is. Wandelen met mijn hondje. Iets creatiefs doen, tekenen, kleuren, schilderen of schrijven. Een boek lezen. En natuurlijk werken; iets wat ik ook erg graag doe!
Zoals je leest hoef ik mij niet te vervelen. Gelukkig gebeurt dat ook nooit. Al sluimert er regelmatig zo’n piekermoment in, die dan als een soort naar duiveltje op de schouder mijn hele dag verpest. Ik ben me ervan bewust dat de realiteit is dat ik problemen heb, en daar moet gewoon iets aan gedaan worden. Daarom wil ik nog steeds de juiste hulp krijgen, en blijf ik samen met de maatschappelijk werker, POH en de huisarts zoeken tot ik wel een keer een match heb gevonden. Want ik kan toch niet als enige een ‘te complex mens’ zijn? Kunnen ze daar anders niet iets voor oprichten? Als ADHD’er met creatieve oplossingen, heb ik allang bedacht wat wellicht zou kunnen helpen.
Wordt vervolgd…
Geen reactie's