03 okt Ervaringsverhalen | Hoe dan?
Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.
Inger heeft ervaringskennis op het gebied van (C)PTSS, eetstoornissen, depressie en suïcide. Op dit moment werkt ze zelf als individueel begeleider in de jeugdzorg en rondt ze haar opleiding tot sociaal werker af. Ook geeft zij voorlichting over mentale gezondheid op onder andere middelbare scholen, hogescholen en universiteiten. Voor GGZ.nl schrijft Inger met enige regelmaat een column over haar ervaringen met psychische stoornissen, het herstelproces en over haar ervaringen in de hulpverlening.
Hoe dan?
Als ik vertel dat ik ben ‘hersteld’ krijg ik vaak de vraag: ‘Hoe heb je dat gedaan?’ Ik vertel dit natuurlijk graag vol trots aan iedereen die dit wil weten, want het is de grootste prestatie die ik in mijn leven heb geleverd. Echter wil ik ook benoemen dat herstel er voor iedereen anders uitziet. Dat de definitie van herstel voor iedereen anders mag zijn.
De wetenschap deelt mensen graag in hokjes in. Man, vrouw, transgender, genderneutraal, op leeftijd, lengte, gewicht en er zijn dus ook namen voor diverse psychische stoornissen. Het krijgen van een diagnose vereist niet meer en niet minder dan voldoen aan een lijstje met gedragsmatige symptomen of karaktereigenschappen, waardoor een arts kan zeggen: “Jij hebt…”. Deze stempel zegt verder niet zo heel veel over wie jij bent, wat je kwaliteiten zijn en wat jou gelukkig maakt. Vragen die ik persoonlijk veel interessanter vind als je naar herstel gaat kijken van iemand met een psychische stoornis.
In de behandeling van mijn eetstoornis ben ik vaak eindeloze lijsten, schema’s en tabellen tegengekomen. Een lijst met 10 punten waar ik aan moest voldoen wilde ik hersteld zijn, eetlijsten die ik moest volgen om te kunnen herstellen en schema’s waarin mijn gewicht werd bijgehouden. Mijn eetstoornis draaide om controle en al deze lijstjes legden een extra focus op alle getallen waar ik controle over kon houden. Als ik niet op de gram nauwkeurig mijn eetlijst volgde dan verging de wereld en als ik meer dan de verplichte halve kilo per week aankwam dan voelde ik een intense walging en haat voor mezelf. Waar ik mezelf al ontzettend veel restricties oplegde aan de hand van getallen, ging mijn behandeling hier volledig in mee omdat het vooral draaide om fysiek herstel.
Ik ben uiteindelijk hersteld van mijn eetstoornis door te leren vertrouwen op mijn intuïtie. Niet alleen mijn intuïtie rondom eten, maar ook rondom wat ik leuk vond om te doen en waar mijn behoeftes lagen. Ik heb leren inchecken bij mezelf of ik echt een wandeling van 3 uur wilde maken of dat ik liever Netflix ging bingewatchen. En in plaats van mijn voedselinname te berekenen naar aanleiding van de hoeveelheid beweging die ik die dag kreeg, ging ik kijken waar ik trek in had. Het was eng, spannend en het heeft me vele maanden vallen en opstaan gekost. Echter doordat ik mij vooral richtte op het leven dat deze keuzes mij opleverde, vond ik daar geluk in, in plaats van de schijncontrole die mijn eetstoornis mij gaf.
Nog steeds, als ik veel spanning heb of als er iets gebeurt wat mijn ritme onderuit haalt, is mijn eerste gedachte om te gaan rommelen met mijn eten. Daar vind ik tenslotte mijn controle en dus rust in. Ik kies er echter bewust voor om niet in deze gedachtes mee te gaan. De gedachtes mogen er zijn, maar ik hoef er niet naar te luisteren. Sommige behandelaren zeggen om deze reden dat ik niet hersteld ben. Maar wie zijn zij om dat te bepalen? Elk brein werkt toch anders? Gaat het er niet om dat je manier van denken, voelen en handelen je leven niet langer negatief beïnvloedt?
Dit voorbeeld kun je natuurlijk op elke psychische stoornis projecteren. Jij mag aangeven wat jij nodig hebt om te herstellen, of je beter te voelen. Vaak hoor je in de psychiatrie dat je de regie moet pakken. Wel wordt er verwacht dat je dit doet binnen de kaders die er zijn. Als die kaders niet bij jou passen en ze werken niet, dan mag jij op zoek gaan naar nieuwe kaders die beter bij jou aansluiten. Jij bent een individu met een ziekte die toevallig overeenkomt met andere mensen. Dat er een aantal overeenkomsten zijn betekent niet dat er iets mis is met jou als dezelfde behandeling niet aanslaat. Wees trots op wie jij bent en durf aan te blijven geven wat jij nodig hebt.
Geen reactie's