08 jun Wat geven we onze kinderen mee? Gastcolumnist week 23-24
Op een zomerse pinksterochtend spelen een vader en zijn dochtertje en zoontje enthousiast in de
tuin. Het spel bestaat uit elkaar raken, omver duwen en weer opstaan. Met veel plezier wordt het
spel steeds intenser tot het dochtertje valt en begint te huilen. Al snel pakt de vader haar op en
vraagt waar ze pijn heeft waarop haar gehuil zachter wordt. Dit is tot vaders hoop tevergeefs van
korte duur. Het huilen stopt niet en als zelfs haar broertje drie maal het magische woordje ‘sorry’
probeert lijken zowel vader als broertje radeloos. De enige die haar lijkt te kunnen troosten is haar
mama, naar wie zij lijkt te verlangen. Na een tijdje bij mama op schoot te hebben gezeten stopt
haar huilen en zoekt zij weer toenadering tot vader. Vader vraagt nogmaals na waar ze pijn heeft
en zegt haar dan dat ze niet naar mama hoeft te vragen en geeft haar nog een laatste boodschap
mee, ‘huilen hoeft niet he’.
Met een dubbel gevoel aanschouw ik dit tafereel. De vader kan ik begrijpen vanuit het perspectief
dat hij zijn dochter klaar wil stomen voor het leven waarbij je vaker tegenslagen kan verwachten en
je weer op moet staan. Een andere kant is echter de troostende. Wat deed de moeder dat ervoor
zorgde dat het meisje weer rustiger werd en zelf weer op stond zonder dat het haar expliciet
kenbaar gemaakt moest worden? Vaak willen wij onze kinderen, vrienden, geliefden iets
waardevols meegeven over hoe wij zelf met moeilijke situaties omgaan. Mogelijk omdat het bij
onszelf een machteloos gevoel oproept om een geliefde radeloos of in pijn te zien. De vraag is
echter of het soms niet beter werkt als iemand even vast gehouden wordt.
Robin Glerum
Psychotherapeut
Geen reactie's