10 sep Eigenzinnig #9: Alle tijd voor mezelf en mijn proces
Debbie Rademaker (1985) is een creatieve schrijver, marketeer en conceptontwikkelaar. In 2020 kreeg ze – na de nodige inspanningen – de diagnose ADHD en Asperger, waar ze op haar eigen manier mee om probeert te gaan. In haar blogs krijg je een kijkje in haar rebelse en eigenzinnige leven, en maakt ze onderwerpen bespreekbaar.
Natuurlijk verwacht ik geen wonderen na een half jaar flink aan de bak te zijn geweest met mezelf. Door de intensieve sessies met Kwong Steinraht heb ik sneller dan gedacht ‘de switch’ mogen ervaren. Wauw! Dus toch. Yes! Yes! Yes! Het is zo’n fijn gevoel om te ervaren dat ik op de goede weg ben.
Instinctief weet ik dat dit klopt. Ik vertrouw gewoon volledig op dat ene gevoel, een nieuw soort liefde voor mezelf, dat ik hiervoor nooit eerder gevoeld had. Hierdoor wist ik meteen dat ‘de switch’ gemaakt was. Ik noem het bewust een ‘switch’, vanwege een podcast die ik onlangs beluisterde van Marc, een inspirerende sales professional. In zijn podcast kwam dit thema naar voren, en de omschrijving die hij gebruikte vond ik prachtig. Twee weken geleden las ik in een boekje mijn aantekeningen van zijn podcast en toen zag ik het staan. Alsof het zo moest zijn, want een paar dagen daarvoor kwam het ’toevallig’ nog ter sprake met hem. Marc weet als een van de weinigen dat ik me vaak een tikkie wanhopig voel, gemixt met onzekerheid. Plus een vleugje – al dan niet valse – hoop om ooit echt geholpen te worden. Op een manier die echt helemaal ‘Debbie proof’ is, zoals ik dat bij Kwong Steinraht ervaar.
Zoals ik al eerder heb aangegeven, heeft zijn manier van coachen mij enorm geholpen. Wauw! Als je dát voor elkaar krijgt, ben je wat mij betreft gewoon een superheld. Want wie had dat nou gedacht, dat ik zoveel vooruitgang zou ervaren? Ik wilde vooral blijven geloven dat het allemaal meeviel. Dat ik niet zo moeilijk blijk te zijn, zoals ik denk te zijn.
Maar ik denk dat ik gewoon wat sturing nodig had. Een paar keer op m’n plek gezet moest worden. Links en rechts wat opgevoed mocht worden. Dat ik vooral een luisterend oor nodig had. En de manier waarop Kwong buigzaam mee kon gaan in mijn snelle tempo en ritme van 24/7 ‘aan’ staan, verdient respect. Petje af. Van mij krijgt hij hiervoor meer dan duizend bedankjes.
De afgelopen twee maanden heb ik enorm veel inzichten gekregen. Dagelijks komt er wel iets omhoog, en dan pak ik gauw pen en papier en blijf ik ijverig schrijven. Het gaat van het ene naar het andere. Dit en dat en zus en zo. Pagina’s achter elkaar vol met inzichten. Enerzijds voel ik mij gezegend. Aan de andere kant doet het best wel pijn. En ik weet niet zo goed hoe om te gaan met die pijn. Het is raar om te beseffen dat dit gevoel van eigenliefde nooit eerder aanwezig was. Anders was ik niet zo verbaasd geweest over wat ik voelde. Ik wist het niet te plaatsen. Tot ik op de een of andere manier door de situatie en het moment het ineens wel wist te plaatsen. Daarna huilde ik voor ’t eerst op een manier zoals ik nooit gehuild had.
Twee dagen lang huilde ik over het feit dat ik bijna 36 ben, en mezelf nooit zo geaccepteerd had en nooit die (zelf)liefde had ervaren zoals vele anderen dat wel hebben. Alsof het nog niet heftig genoeg voor me was, kreeg ik de ene na de andere flashback. In één van deze flashbacks kwam een moment terug waarvan ik eerder dacht dat deze niets met mij deed, maar dat bleek niet te kloppen. Achteraf was het misschien beter geweest om dit soort nare situaties te bespreken met Kwong. Hij heeft zelfs een keertje gezegd dat ik dingen negeer en wegstop, om het niet te hoeven voelen. Ik vind het jammer dat ik hem toen niet geloofde. Want als er iemand was die alles wilde delen, was ik dat wel. Maar voor de zoveelste keer had ie gelijk. En ik ben erg blij dat Kwong ook dit soort dingen gewoon tegen me durft te zeggen.
Zijn manier van signalen oppikken is erg bijzonder. En hij kan dingen benoemen zonder enige vorm van (voor)oordeel, wat enorm prettig is. Het helpt me om verder te komen. Ik lees de laatste tijd steeds meer over de schade van trauma’s, die hun sporen in het lichaam achterlaten. Jarenlang kan het duren voor deze schade eruit komt. Zoals pus uit een gemene wond op je knie, wat ook veel te lang kan blijven etteren. Het geeft een soort geniepige pijn, schrijnend bij elke beweging die je maakt.
Maar goed, eerlijk gezegd heb ik inderdaad dus ook niet zo’n zin om trauma’s echt te doorvoelen. Stilstaan en voelen; oei. Ik weet dat ik soms m’n gevoel negeer en het liever wegstop. Maar hoe moeilijk het ook voor me is, het is beter als ik eventjes door de zure appel heen bijt. Mezelf de tijd gun om alles te ervaren. Te voelen wat ik voel. Alles te noteren wat ik denk. Waarom? Hoe? Wat zou ik willen? Wat is er nodig? Wie kan mij helpen? Hoe wil ik het? Waarom wel of niet? Weet ik het zeker of is het wederom een ‘(uit)vlucht’? Automatisch schiet ik in bepaald gedrag. Oude gewoontes. Val ik terug in slechte dingen die ik doe om maar niet te voelen. Enorm schuldig voel ik me dan door deze slechte dingen. En ik weet niet waarom ‘goede dingen’ voor mij verkeerd voelen. Op de een of andere manier lijk ik nooit blij te kunnen zijn met mezelf. Jammer!
Juist door deze inzichten (en de vele pagina’s die ik erover geschreven heb) ben ik enorm vooruitgegaan. Ik heb snel hele grote stappen gezet, zonder te pushen. Natuurlijk is het geen wedstrijdje hoor. Maar blijkbaar past deze manier wel bij mij. Ik weet nu dat ik er gewoon mag zijn; zoals anderen ook zichzelf mogen zijn. Er is niets verkeerd aan een hoop wat ik doe. Nu ik voel dat ik ‘een goed mens’ ben, heb ik vrede. Vrede met mezelf. Vrede met het accepteren van nare situaties, waardoor bepaalde momenten minder zwaar voelen dan voorheen. Steeds beter weet ik dat stress echt mega slecht voor me is. Ik kan best wat hebben hoor, en onder zeer hoge druk nog prima presteren. Maar die stress komt er dan later, telkens op een andere manier, toch wel weer uit. Daarom is betere zelfzorg vanaf nu een regel voor mij, en maak ik geen uitzondering meer zodra ik merk dat het teveel wordt.
Die tijd is voorbij. Het is tijd om het anders aan te pakken. De coaching sessies van Kwong hebben pas echt kans van slagen als ik er dagelijks mee aan de slag ga. En dat doe ik met alle liefde en plezier. Nu ik de liefde voor mezelf (her)ken, ervaar ik ook meer plezier in mijn leven.
Wauw! Hoe mooi is dat?! Met deze prachtige ervaring ben ik extra gemotiveerd om altijd mezelf te blijven. Te durven zijn wie ik wil zijn. Omdat ik er mág zijn. Net als ieder ander mens ertoe doet en mag zijn wie die wil zijn. Elke dag kijk ik uit naar de nieuwe dingen die ik leer en mag toepassen, en zie ik hoe mijn leven steeds meer vorm krijgt. Hoe Debbie weer de oude is en ‘back in shape’. De vernieuwde, betere versie. Versie 99.9. Klinkt best cool toch? Yes!
Tot de volgende blog.
Liefs, Debbie
Geen reactie's