Ervaringsverhalen | Vriendschap

14 nov Ervaringsverhalen | Vriendschap

Op GGZ.nl delen we graag verhalen en visies van ervaringsdeskundigen in de geestelijke gezondheidszorg. Hiermee hopen we diverse onderwerpen beter bespreekbaar te kunnen maken, meer openheid te creëren omtrent mentale gezondheid en het delen van ervaringen te stimuleren.

In onderstaande blog is het woord aan de 30-jarige Larisse, die samen met haar hondje in Almere woont. Op haar 19e heeft ze de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS) en Non-verbal Learning Disabilities (NLD) gekregen. Op die manier is ze in de wereld van de ggz terechtgekomen. In haar blogs schrijft ze onder andere over wat ze heeft meegemaakt en hoe ze zich daarbij voelde.

Vriendschap

Vanaf de basisschool heb ik al moeite met het maken van vriendschappen. Het begint met het enorm spannend vinden van het aanspreken van mensen die je eigenlijk niet kent. Wat moet je zeggen, hoe zal het over komen en wat zullen ze van je denken? Ben je wel leuk genoeg om met de anderen mee te mogen doen? En dan als ik al de moed had om ze aan te spreken, wat dan? Zullen ze me niet afwijzen of simpelweg negeren? En hoe sluit ik aan en blijf ik meedoen? Al die gedachtes maakten al dat ik vaak maar in mijn eentje bleef. Soms prima, maar meestal eigenlijk niet.

Mede omdat ik autisme heb is sociaal contact iets lastigs voor mij. Ook het inleven in wat een ander zou kunnen denken en voelen is heel lastig voor mij. Vaak als ik iets persoonlijk heb meegemaakt ga ik daar vanuit, van wat ik zelf toen voelde.

En dan als het al lukt om mee te mogen doen, hoe onderhoud je dan het contact? Ook daar was ik nooit goed in. Meestal had ik alleen contact op school en soms ging ik een keertje mee naar huis voor een feestje. Meestal wachtte ik af tot ik werd uitgenodigd en als dat zo was, dan was ik echt blij. Dan had ik echt het gevoel dat ik erbij hoorde.

Op de basisschool had ik soms zelfs ‘foute’ vriendinnen. Van die vriendinnen die je vroegen om kleine dingen mee te nemen zonder te vragen. En ik deed het, omdat zij de enige waren die toen met mij omgingen en ik anders niemand had. Of ik had zogenaamde vriendinnen die ik had doordat ik met mijn zusje mee mocht naar haar vriendinnen; leuk, maar eigenlijk dus niet mijn vriendinnen. En ik heb eigenlijk altijd maar 1 of een paar vriendschappen tegelijk gehad.

Na de basisschool ben ik die vriendschappen ook weer kwijtgeraakt, omdat we ieder onze eigen weg gingen en eigenlijk geen contact meer hadden. Op het vmbo heb ik jarenlang 1 echte beste vriendin gehad en ik dacht ook echt dat dit een vriendschap voor het leven zou blijven. We hebben ontzettend veel meegemaakt. Helaas door omstandigheden is toch de vriendschap stukgelopen.

Sinds die tijd probeer ik nog steeds regelmatig een vriendschap aan te gaan en op te bouwen. Via vele verschillende manieren, maar helaas is het nog steeds moeilijk voor mij om vriendschappen te onderhouden. Ik vind het nog steeds moeilijk om de juiste balans te vinden tussen te veel en persoonlijk contact en te weinig en oppervlakkig contact. Ook hebben we vaak hele verschillende situaties, waardoor het vaak lastig is om contact op te bouwen en te onderhouden. Ik heb vaak wensen om leuke activiteiten te doen met diegene en op die manier een echt goed contact op te bouwen. Vaak lukt dit niet door omstandigheden en blijft het contact daardoor oppervlakkig.

Ik hoop in de toekomst een echte ‘best friend’ te hebben waarmee ik alles kan bespreken en waar ik samen veel leuke dingen mee kan doen. Momenteel heb ik 1 collega-fotograaf waar ik goed contact mee heb en 1 vriend die ik heb leren kennen op een begeleide reis. De rest van de mensen waar ik goed mee omga zie ik meer als kennissen.

Bedankt voor het lezen van mijn blog en ik hoop dat je mij blijft volgen.