Page 13 - GGZ Vaktijdschrift nummer 2; 2018
P. 13
ISSN: 2589-810 Expert in woord en beeld © GGZ Vaktijdschrift, 2018
Hans Oosting De Camino Bladzijden
voorjaar. Ik ben vrij om te gaan en te staan ontmoeten en tekenen. En de volgende
waar en wanneer ik wil. En ik volg de weg. dag wil ik weer verder kunnen zonder
Ik maak mijn vervolg. blaren, spierpijn, krampen, stijfheid en
Ik maak deel uit van de rijke historie van andere dingen die de tegenzin in wat ik
pelgrims naar Santiago. En dat is opwindend. aan het doen ben vergroten.
En na de eerste stappen weet ik het. Dit is
een bijzondere weg waarover vanaf de
vroege Middeleeuwen miljoenen pelgrims ”Tussen droom
hebben gelopen. Saint Jean is dan ook en daad staan
een idyllisch plaatsje. Het wordt langzaam regen en
licht en om me heen lopen meer mensen modderpaden.
met rugzakken allemaal dezelfde kant op. (Vrij naar WIllem
Miljoenen verhalen en ervaringen zijn me Elsschot Tussen
voorgegaan. En ik loop die weg. Ik heb het droom en daad
bestaan wetten en
voorrecht er te mogen zijn. Op een praktische
doodgewone dag in april. Iedereen moet bezwaren).
werken en ik niet. Ik heb geen vakantie. Ik De eerste dag
ben pelgrim. Uit vrije wil loop ik hier. is ook gewoon
Iemand die een pauze in het bestaan heeft een eind wandelen door de regen in de
ingelast. Iemand die zijn identiteit ontleent Pyreneeën. Een mistroostige dag die pijn
aan het gegeven dat hij onderweg is naar doet omdat het koud en nat is. De
een pelgrimsoord. Niet meer en niet Napoleonroute over de bergtoppen is
minder. De zee zal mij tegenhouden. Pas gesloten en het zicht is beperkt. Het
dan zal ik omkeren. Tot die tijd loop ik in sneeuwt bovenop de berg. Het is half april
de richting van de ondergaande zon. De en er zijn nog geen tekenen van voorjaar.
Romeinen dachten nog dat de aarde bij de Op de weg ontmoet ik figuren die net als ik
Atlantische kust in Finisterra ophield. En met een rugzak onwennig over de
mijn pelgrimsreis zal daar bij het einde van asfaltweg lopen. Allemaal eenlingen die
de wereld ophouden Maar zover is het nog zich af lijken te vragen: “Is dit het nou? De
niet, nog meer dan 900 kilometers te magie is er niet. Het is een gewone
gaan. Ik wil ook nog niet denken aan dat donderdag in het voorjaar dat nog maar
moment. Ik wil het allemaal meemaken en niet wil opschieten. Mijn droom wil dat het
ondergaan. heel bijzonder is en dat is het niet. Het is
vooral afzien. Het is vooral op karakter
Op de camino moet ik opnieuw leren doorwandelen in een verregend landschap
wandelen. Het gaat niet langer om met een uitzicht in de mist en een continu
beslagen bril. En het wandelen is
kilometers te maken of de snelheid waarmee ploeteren met doorweekte schoenen in de
ik loop. modder. Het is een slecht georganiseerde
De ene voet voor de andere plaatsen en survivaltocht waarbij ik niemand, behalve
uitvinden welk tempo bij mij past. Zo wordt mezelf, de schuld kan geven van alle
wandelen weer gewoon lopen. Ik heb nog ellende.
geen idee welk tempo ik de hele dag kan Gedeelde smart is een eerste aanzet tot
volhouden en welke afstand me genieten.
voldoening geeft. En er is zo veel meer dat Ik wandel verder en probeer te genieten.
ik moet uitzoeken: “Loop ik aan een stuk Er valt niet zo veel te genieten. Ik focus
door of rust ik uit in een van de talrijke me op wat ik voel. Regen, regen en regen
barretjes langs de kant van de weg? Ga ik en het bange gevoel dat ik uit ga glijden. Ik
dan ‘s middags ook nog een stuk ben gelukkig niet de enige die aan het
doorlopen? Ik wil ook nog tijd hebben voor overleven is. Een figuur in oranje
douchen, kleren wassen, eten, mensen
regencape staat onder een boom te
© GGZ Vaktijdschrift, 1 december 2018 12
