Eigenzinnig #5: Yes! Ik ben aan de beurt

20 nov Eigenzinnig #5: Yes! Ik ben aan de beurt

Debbie Rademaker (1985) is een creatieve schrijver, marketeer en conceptontwikkelaar. Afgelopen jaar kreeg ze – na de nodige inspanningen – de diagnose ADHD en Asperger, waar ze op haar eigen manier mee om probeert te gaan. In haar blogs krijg je een kijkje in haar rebelse en eigenzinnige leven, en maakt ze onderwerpen bespreekbaar.

Inmiddels is dit mijn 5e blog voor ggz.nl. En ik had nooit gedacht (wel gehoopt) dat ik met dit nieuws zou komen. In een hele korte tijd ben je – als lezer – onderdeel geweest van het ‘reilen en zeilen’ in mijn leven. The good and the bad. The prettiest and the ugliest. Je las over mijn strijd, het lange wachten, wachten en nog meer wachten. Maar: daar lijkt nu toch een eind aan te komen. Want twee weken geleden, op vrijdag 6 november rond 16.30 uur, werd ik namelijk gebeld. De POH en de huisarts hadden mij weer doorverwezen naar ‘iets’. En dat ‘iets’ belde dus op om te vragen of we een afspraak kunnen inplannen voor een … *tromgeroffel* … INTAKEGESPREK.

Jeeej een intakegesprek! Ik wist niet wat ik hoorde en m’n donkere wolk verdween meteen. Wat was ik blij zeg. Wauw. Jeetje, en dat op de vrijdagmiddag tegen half 5. Wie belt er dan nog om een afspraak te maken voor een intakegesprek? Super tof. Echt! Wat was ik blij zeg. Volgens mij had die mevrouw zelden een ‘client to be’ aan de telefoon die zo enthousiast was om ‘hulp’. Nadat we een afspraak gemaakt hadden en de datum in mijn agenda stond, liet ik haar weten dat ik goed het weekend in zou gaan. Ze vond het fijn om dat te horen!

Afgelopen maandag had ik een gesprek met de POH. Natuurlijk ben ik heel blij dat ik nu eindelijk hulp krijg. Al vond ik het wel gek om bij mezelf te merken dat ik me begon af te vragen: maar wat wil ik dan? Zijn mijn doelen nog hetzelfde als twee jaar geleden? Ik bedoel, het twee jaar roepen dat ik al twee jaar aan het wachten ben is er automatisch ingeslopen. En nu begin ik zelfs te twijfelen aan ‘wat wil ik dan’ en ‘wat heb ik nodig’. Wat heb ik nodig om mijn doel te bereiken én wie kan mij daarbij helpen? Wie kan mij helpen bij de dingen die zelf niet zo goed gaan in het leven.

Kijk, ‘in je kracht staan’ is een (vreselijk) containerbegrip geworden en het haalt ‘de kracht’ volledig uit ‘zijn kracht’ (het wordt bijna poëtisch als ik het zo zeg). Toch werkt het wel zo! Ik kan je vast drie situaties geven van ‘alles’ wat verkeerd gaat. Maar ik weet bijna wel zeker dat er minstens zes dingen zijn die wel goed gaan. En laten we dat alsjeblieft niet vergeten. Dat er ook heel wat dingen ‘goed gaan’ in mijn maar ook in jouw leven!

Ik weet nog hoe blij ik was (en ben) met de diagnose ADHD en Asperger. Dat ik dacht dat de gouden poort voor mij open ging: yes! Eindelijk hulp. Eindelijk de beste versie van mezelf worden. Maar toen kwam Covid-19 en vast nog wel wat anders. Het leven is niet ’te plannen’. Komt goed uit, want dat plannen kan ik nog steeds niet zo goed, haha. Wat ik ermee wil zeggen is vooral dat je NIET je diagnose bent. Ik ben ik en jij bent jij.

Het is heel makkelijk om jezelf mee te laten sleuren in alle ‘haat’-berichten binnen de ggz. Om de nadruk te leggen op wat er vooral verkeerd gaat en dat het wachten zo lang duurt. Ik hoop dat ik met mijn verhaal ‘het lichtpuntje aan de horizon’ kan zijn. Opeens ben ik aan de beurt. Het gaat sneller dan gedacht. Ik hoef niet meer nachten te piekeren met de vraag of ik vergeten ben. Nee! Het is over! Eindelijk. Dus hou alsjeblieft vol. Jij bent mogelijk ook sneller aan de beurt dan je denkt. Geef de moed niet op.

Weet je wat ik ga doen? Ik ga eventjes een nieuw ‘plan’ maken want mijn plan van twee jaar geleden is helemaal niet meer up-to-date. Volgende week (woensdag de 25e) heb ik mijn intakegesprek. Je leest in mijn volgende blog hoe het gegaan is. Ik kan niet wachten om het je te vertellen. Duim je vast mee?